Summary

Dit artikel betreft een kwalitatief onderzoek naar de optimale samenwerking tussen stottertherapeuten en psychologen bij de behandeling van jongvolwassenen die stotteren. Veel personen die stotteren (in het vervolg: pds) hebben last van bijkomende psychische problematiek. Deze problematiek zorgt voor meer kans op een terugval van het stotteren. De bijkomende psychische problemen kunnen te gecompliceerd zijn voor de behandeling van een stottertherapeut. Doorverwijzing naar een psycholoog is dan noodzakelijk. Wanneer beide behandelaren met de jongvolwassene die stottert werken, is het belangrijk dat er sprake is van een goede samenwerking.
Tot nu toe was nog onbekend hoe de samenwerking tussen stottertherapeuten en psychologen er uitziet en hoe een optimale samenwerking er volgens hen uit zou zien. In dit onderzoek zijn daarom vier semigestructureerde interviews afgenomen, waarvan twee met stottertherapeuten en twee met psychologen. De interviews zijn afgenomen aan de hand van een topiclijst, deze is opgesteld aan de hand van literatuur uit het theoretisch kader. De interviews zijn vervolgens getranscribeerd en gecodeerd. Uit de verschillende codes zijn de volgende thema’s ontstaan: de inhoud van de samenwerking; de indicatie voor samenwerking; de vorm van de samenwerking en andere betrokkenen bij de samenwerking. Aan de hand van de thema’s zijn de resultaten geschreven en aangevuld met quotes van de participanten.
Volgens de participanten moeten alle behandelaren van de pds beschikken over basiskennis van stotteren. Er moet worden besproken wat de werkwijze van de therapie is en wie welke taken op zich neemt. Samenwerking is geïndiceerd wanneer er wordt vastgelopen binnen de stottertherapie of wanneer er sprake is van te grote, bijkomende psychische problematiek. De samenwerking kan het beste telefonisch of ‘in het echt’ verlopen. Er werd aangeraden om de omgeving van de pds en eventuele andere behandelaren bij de samenwerking te betrekken. In de discussie worden de resultaten kritisch beschouwd.