Samenvatting

Het vloeibare werkveld
Het werkveld is verplaatst van het kantoor naar de stad. De homo ergaster (werkende mens) is niet meer uit de publieke ruimte weg te denken en kom je tegen in de vele koffiebarretjes, treinstations, hotellobby’s en tijdelijke werkplekken die overal spontaan lijken te ontstaan. Het werkveld is vloeibaar geworden waarbij naast een werkplek ook de tijd dat we werken niet meer vastligt.

Het verval van het instituut en de opkomst van de publieke ruimte als werkveld
Het ontwerpen van een werkomgeving kan door deze ontwikkeling niet meer gebeuren op basis van een vastgesteld programma van eisen maar moet flexibel te gebruiken zijn. Je ziet nu al dat gevestigde instituten zoals scholen, bibliotheken en bedrijven moeilijk kunnen omgaan met deze steeds veranderende ruimte vraag. Vandaar dat je ook steeds meer oplossingen ziet die de logica van de publieke ruimte zoveel mogelijk in hun gebouw willen integreren.

De spontaniteit verliest het van de digitale omgeving
De onderlinge verbondenheid tussen de individuen wordt door het internet versterkt. Vraag en aanbod zijn op online platformen gerichter op elkaar af te stemmen waarbij fysieke ontmoetingen niet altijd meer nodig zijn. Het individu kan hierdoor nog individualistischer opereren. Het ontbreken van externe invloeden, al dan niet gevraagd, zorgt voor een vacuüm met afname van uitdaging en creativiteit tot gevolg. In het publieke domein is vraag en aanbod minder op elkaar afgestemd. Er moet meer gezocht worden waardoor spontane ontmoetingen mogelijk zijn.

Het gebouw als landschap
In een landschap zijn verschillende ruimtelijke condities aanwezig die ontdekt kunnen worden. Mensen zijn geen gebruikers maar tijdelijke bezoekers die een stukje van het landschap kunnen claimen. De logica van het landschap is er één van eindeloze mogelijkheden die net als het werkveld veranderlijk zijn. Een gebouw als een polyvalent landschap benaderen vraagt om het los laten van de traditionele monofunctionele benadering. De benadering vraagt ook om een andere architectuur waarbij het gebouw als stapeling van vloeren plaats maakt voor een continue vloer zonder tussenkomst van trappen en liften.

Scape
Scape is een project dat voorziet in de veranderende ruimte behoefte van de homo ergaster. De architectuur van dit gebouw moet bijdragen aan de spontaniteit van de ontmoeting zonder dat deze de individualiteit van de werkende mens negeert. Scape is ontworpen als één grote vloer die zonder tussenkomst van trappen of liften een landschap vormt die in een beweging doorloopt. De hoogte verschillen creëren automatisch verschillende ruimtelijke condities en de vides maken onverwachte zichtlijnen mogelijk. Door de integratie van open en gesloten schermen ontstaan er ruimte met een variatie aan openheid.

Afstudeercommissie: Laurens Jan ten Kate (mentor), Paul Vlok, Hiroki Matsuura
Toegevoegde leden t.b.v. het examen: Bastiaan Jongerius en Gus Thielens.