Samenvatting

Hulpverleners worden door hun christelijke wereldvisie geïnspireerd voor hun werk. Het christelijk geloof biedt perspectief voor de gebroken wereld waarin we leven, met de hoop op de liefde van God voor elk mens. Anders dan in de literatuur staat beschreven, ervaren hulpverleners hun werk meestal niet als een roeping vanuit het geloof, wel ervaren ze dat ze een ander iets goed te bieden hebben.
Deze visie vertaalt zich in een houding van acceptatie en hoop, met name voor kwetsbare cliënten. Evangelisatie zien hulpverleners niet als hun taak, maar het onderwerp geloof komt soms wel ter sprake in hulpverleningsgesprekken. Wanneer zich dilemma’s voordoen doordat cliënten keuzes maken die ingaan tegen de principes van de hulpverlener, dan maken hulpverleners duidelijk verschil tussen hun eigen verantwoordelijkheid en die van de cliënt. Het komt voor dat hulpverleners ervoor kiezen om een cliëntsituatie over te dragen aan een niet-christelijke collega, omdat die neutraler hulp zou kunnen verlenen. Maar in de meeste gevallen willen christelijke hulpverleners toch zelf hulp bieden. Qua methodieken verschillen christelijke hulpverleners niet zo zeer van hun niet-christelijke collega’s.

Zij vinden het erg belangrijk om hun stem te laten horen in de organisatie en hun mening te geven over morele kwesties. Tegenover collega’s stellen christelijke hulpverleners zich transparant en aanspreekbaar op, ook als het gaat om geloof. De uitdaging is om ‘integer te zijn in solidariteit met de naaste’.