Samenvatting

De komst van de Wet passend onderwijs heeft gezorgd voor vele veranderingen binnen het onderwijs. Onderwijsinstellingen dienen studenten met psychische en/of lichamelijke aandoeningen van een passende plek te voorzien, binnen het reguliere onderwijs als dit enigszins mogelijk is. Dit zorgt voor een bredere groep zorgstudenten en ook voor meer variatie in behoeften en mogelijkheden van deze studenten.
Vooral de docenten hebben hierdoor te maken gekregen met een verhoogde werkdruk, omdat van hen verwacht wordt dat zij over de kennis en ervaring beschikken om afwijkende studenten te herkennen en dat zij hun behoeften kunnen signaleren, alsmede hen van de juiste ondersteuning kunnen voorzien (Rijksoverheid, 2018).
Echter geven professionals binnen onderwijsinstelling X, een MBO instelling te Helmond, aan dat zij kampen met enige handelingsverlegenheid, vooral richting studenten met de aandoening ADHD. Hierdoor ontstond de vraag in hoeverre de professionals binnen onderwijsinstelling X, met het oog op de Wet passend onderwijs, bekwaam zijn om de kern van de wet na te leven en deze studenten te herkennen alsmede hen van de juiste ondersteuning te voorzien. Het doel van dit onderzoek is om erachter te komen óf er sprake is van handelingsverlegenheid en zo ja, welke kennis en vaardigheden men dan nodig heeft om deze handelingsverlegenheid te verminderen. Om dit gericht te kunnen onderzoek is de volgende hoofdvraag opgesteld: Wat hebben de professionals die werkzaam zijn binnen onderwijsinstelling X nodig aan kennis en vaardigheden om in hun begeleiding te voldoen aan de behoeften van studenten met ADHD?
Om deze vraag te kunnen beantwoorden is er een literatuuronderzoek gedaan en zijn er semigestructureerde interviews gehouden met relevante actoren binnen onderwijsinstelling X. Deze onderzoekseenheden of respondenten zijn geselecteerd op basis van een aantal relevante kenmerken, zoals leeftijd, werkervaring en opleidingsachtergrond.
Het is belangrijk voor de professionals binnen de onderwijsinstelling om regelmatig te communiceren met elkaar over zorgstudenten met ADHD om dit item ‘levend’ te houden. Dit voorkomt het creëren van blinde vlekken en het houdt de mate van bewustheid hoog. Het vragen van feedback aan zowel collega’s als de studenten in kwestie is hier een goed voorbeeld van.
Daarnaast is het van groot belang dat de professionals handelen naar de speciaal voor de zorgstudenten opgestelde zorgplannen, die opgesteld worden door professionals uit het zorgteam, die zowel zorgstudenten begeleiden als de intakes verzorgen. De koppeling tussen het zorgteam en het onderwijsteam dient te worden aangescherpt.
Op basis van resultaten die voortvloeien uit dit onderzoek worden een aantal praktijkgerichte aanbevelingen gedaan die geïmplementeerd kunnen worden binnen de onderwijsinstelling, waaronder een andere vorm van de intakes, betere communicatie en het invoeren van maatwerktrajecten de belangrijkste zijn. Tot slot volgt er een aanbeveling gericht op een vervolgonderzoek die de mate van pedagogische veiligheid toetst.