Samenvatting

Dit verslag beschrijft een kwalitatief onderzoek naar de definitie van Affectregulerende Vaktherapie, door gebruik te maken van het afnemen van interviews binnen een netwerk van vaktherapeuten. Affectregulerende Vaktherapie is een methode in ontwikkeling, die in fasen verloopt en gericht is op affectregulatie en het werken aan hechtingsproblematiek bij jongeren en kinderen. We hebben het gebruik van deze behandelmethode in de praktijk deels in kaart gebracht. Doel was om de methode verder te definiëren en vast te stellen wat de waarneembare interactiekenmerken zijn per faseovergang. De methode komt voort uit drie reeds bestaande methodes: Mentaliserende Bevorderende Kindertherapie, Emerging Body Language en Affect Regulatie Therapie. In deze afzonderlijke methodes hebben wij ons in onze literatuurstudies individueel in verdiept. We merkten tijdens het afnemen van de interviews, dat het onderscheid en de overgang tussen de fasen in de praktijk niet zo duidelijk te benoemen zijn, als dat in theorie gebeurt. Het bleek dat geen enkele therapeut exact één van deze methodes, bijvoorbeeld Emerging Body Language, uitvoert zoals het beschreven staat. Dit, in combinatie met het feit dat de terminologie soms verwarrend was, wijst op een flinke scheiding tussen theorie en praktijk.
Doordat wij door middel van het analyseren van de interviews de interactiekenmerken hebben geïnventariseerd, konden wij op rij zetten wat de meest typerende interactiekenmerken zijn per faseovergang.