Samenvatting

De recente grote hoeveelheid CO2 uitstoot heeft ervoor gezorgd dat de pH van de oceaan langzaamaan daalt. CO2 reageert met water en vormt zo bicarbonaat-, carbonaat- en waterstof-ionen. Kleine veranderingen in de pH van de oceaan kan grote gevolgen veroorzaken voor het klimaat. Om de gevolgen voor het klimaat beter te kunnen begrijpen, kunnen zogenaamde proxies worden gebruikt om te kijken naar het verleden. Tijden in de geschiedenis van de aarde met een vergelijkbare, grote hoeveelheid CO2 uitstoot kunnen dan gebruikt worden om voorspellingen te doen voor de toekomst. Om de chemie van het carbonaatsysteem in de oceaan uit te kunnen rekenen, moeten twee van de zes variabelen bekend zijn (DIC, TA, [CO₂], [HCO₃¯], [CO₃²¯] en [H⁺]). Het doel van de experimenten was om een proxy voor [CO₃²¯] in zeewater te vinden. Eerst was er een schoonmaakmethode opgezet voor Mytilus edulis schelpen. Daarna waren monsters, gekweekt bij vier verschillende pCO2 atmosferen (390, 1120, 2400, 4000 μatm) geanalyseerd met een ICP-MS. Spoorelementen en zeldzame aardmetalen waren bepaald Calciumverhoudingen van de elementen werden uitgezet tegen verschillende parameters van het carbonaatsysteem om te kijken welke ratio het beste correleert met [CO₃²¯]. Maar, zodra CO2 reageert met water om het zuurder te maken, zorgt dit er ook voor dat alle andere parameters van het carbonaatsysteem ook verschuiven. Dit zorgt er dan voor dat een element vergelijkbare correlaties heeft met parameters van het carbonaatsysteem. Om beter te kunnen begrijpen hoe losse componenten van het carbonaatsysteem effect uitoefenen op elementen die in de schelp worden ingebouwd, moet er meer experimenten worden gedaan met een ontkoppelde carbonaatchemie.