Samenvatting

Wat betreft de billijke vergoeding is de wetgever terughoudend geweest in haar uitleg omdat ze de invulling ervan over wilde laten aan de rechter. De aanwijzingen van de wetgever hebben in de rechtspraktijk geleid tot onduidelijkheden.

Op 30 juni 2017 is met het Hairstyle-arrest een (groot) deel van die onduidelijkheden weggenomen. In dit onderzoek wordt gekeken naar het effect van dit arrest op de lagere rechtspraak om duidelijkheid te scheppen betreffende de importante aspecten in het kader van een verzoek tot een billijke vergoeding.

De Hoge Raad heeft in het Hairstyle-arrest bepaald dat het bij de begroting van de billijke vergoeding aankomt op alle omstandigheden van het geval, ook op de gevolgen van het ontslag. Deze moeten daarvoor toe te rekenen zijn aan het de werkgever te maken verwijt. De inkomensderving dient hierbij als uitgangspunt, waarbij een aantal aspecten kunnen dienen als correctiefactor. Omdat de billijke vergoeding geen specifiek punitief karakter heeft, heeft het meer weg van een schadevergoeding dan van een sanctie. Uit het Hairstyle-arrest volgt ook een verzwaarde motiveringsplicht voor de rechter.

In de lagere rechtspraak worden de aanwijzingen van de Hoge Raad opgevolgd en er wordt in nagenoeg alle uitspraken verwezen naar het Hairstyle-arrest. Het is dus richtinggevend. Bovendien is hiermee de basis gelegd voor een eenduidige begrotingsmethodiek, overeenkomstig aan de door de wetgever gewenste bottom-upbenadering. Hoewel het Hairstyle-arrest een zaak was in het kader van een vernietigbare opzegging, blijken de uit dit arrest volgende aanwijzingen ook te worden toegepast in ontbindingszaken. Tot op heden lijkt er niets in de weg te staan aan deze universele toepassing.