Samenvatting

Gemeenten hebben momenteel al diverse bevoegdheden als het gaat om de aanpak van woonoverlast. Zo bieden onder andere de Woningwet, de Rotterdamwet, de Opiumwet en de Gemeentewet al diverse mogelijkheden. Toch bestaat er op bepaalde vlakken een tekort aan mogelijkheden om te kunnen handhaven. Dit is met name bij de aanpak van geluidsoverlast, intimidatie en vervuiling van de woning. De overlast is vaak niet ernstig genoeg om op de zware sluitingsbevoegdheden over te gaan en het ontbreekt aan minder zware middelen. De Wet aanpak woonoverlast gaat hier verandering in brengen. De burgemeester krijgt, als de raad dit in de APV verwerkt, de bevoegdheid om gedragsaanwijzingen te geven aan personen die vanuit een woning ernstige hinder voor omwonenden veroorzaken. Deze aanwijzing kan betekenen dat deze persoon op bepaalde tijdstippen zijn hond moet muilkorven, geen bezoek mag ontvangen of zelfs zijn huis tijdelijk niet meer in mag. Hiermee wordt het zgn. de-escalatiemodel compleet en kan men blijven opschalen naar steeds zwaardere maatregelen. Echter, de bevoegdheid wordt door de wetgever amper ingevuld. Het wordt aan gemeenten zelf gelaten om de bevoegdheid naar eigen wens in te vullen. Zo heeft men in de APV ruimte om de bevoegdheid af te bakenen of voor bepaalde gebieden in te zetten. Ook de stappen die worden gezet voordat men de nieuwe bevoegdheid toepast dienen goed te worden vastgelegd. Dit om willekeur te voorkomen. Aan de hand van de parlementaire geschiedenis van het wetsvoorstel en de huidige werkwijze van de gemeente kunnen enkele aanbevelingen worden gegeven om met deze wet goed van start te gaan.