Samenvatting

Vanaf januari 2015 is de maatschappelijke en gezondheidszorg in Nederland drastisch veranderd. Alle verantwoordelijkheid voor de eerstelijnszorg wordt vanuit de nationale overheid verschoven naar gemeentelijk niveau, hetgeen gepaard gaat met grote bezuinigingen. Dit is onder andere een gevolg van demografische ontwikkeling als de vergrijzing, alsmaar stijgende kosten voor zorg en welzijn en maatschappelijke veranderingen, zoals ouderen die langer zelfstandig willen blijven wonen. Deze veranderingen behelzen onder andere dat ‘zorg en welzijn’ anders georganiseerd moet gaan worden; dichter bij de burger, meer ruimte voor en ondersteuning bij burgerparticipatie en meer integraal geleverd. Dit anders organiseren gebeurt op gemeentelijk niveau op verschillende manieren. Eén daarvan is het organiseren van integrale zorg- en welzijnstaken waarbij de burger zelf de regie heeft ondersteund door wijkgerichte interprofessionele teams. Hoewel het bekend is dat interprofessionele teamsamenwerking een aantal belangrijke voordelen heeft, zoals het integraal kunnen aanbieden van zorg en afgestemd op de specifieke hulpvraag van de individuele burger, is succesvol interprofessioneel samenwerken in teams niet vanzelfsprekend: Wat maakt interprofessionele teams succesvol en wat zijn belemmeringen voor interprofessionele samenwerking? Dit zijn belangrijke vragen waarop een antwoord gevonden moet worden, om interprofessionele teams zo optimaal mogelijk op wijkniveau te kunnen laten functioneren. Internationaal is er al veel ervaring met en onderzoek gedaan naar interprofessioneel samenwerken in wijkteams. Dit artikel geeft een overzicht van wat er in de internationale literatuur bekend is over succesfactoren van het interprofessioneel samenwerken in sociale wijkteams en bespreekt kort enkele aandachtspunten voor het hoger beroepsonderwijs in de zorg- en welzijnssector in Nederland.