Samenvatting

Dementerende mensen verliezen in een lijdend ziekteproces de grip op hun leven, de wereld om hen heen en uiteindelijk ook op zichzelf. Voornamelijk de laatste fase van het ziekteproces, de verzonken-ik fase, heeft een diepe indruk achtergelaten. In deze laatste fase zijn dementerende mensen geheel afhankelijk van de zorg en lijken ze, zoals ‘verzonken-ik’ al aangeeft, verzonken in een andere wereld. Hierdoor treedt er vaak contactloosheid op, waarbij er geen contact lijkt te zijn. Deze contactloze momenten hebben bij de onderzoeker zelf veel losgemaakt in de vorm van faalgevoelens en onzekerheid over eigen handelen.
Binnen de probleemstelling van dit onderzoek, vroeg men zich af of andere muziektherapeuten ook faalgevoelens, onzekerheid of andere negatieve gevoelens ervaren als er contactloosheid optrad tussen hen en de cliënt in de verzonken-ik fase van dementie. Hoe muziektherapeuten met deze gevoelens omgingen en wat de oorzaken van negatieve gevoelens zijn? Om antwoord te krijgen op de vraagstelling is er gebruik gemaakt van een inventariserend onderzoek om negatieve gevoelens bij muziektherapeuten in beeld te brengen. Het onderzoek is verricht aan de hand van een kwantitatieve onderzoeksmethode. Door middel van een enquête werde 89 respondenten ondervraagd die allen voldeden aan een aantal criteria. Er zijn verassende resultaten uit het onderzoek gekomen waaruit te concluderen is dát de meerderheid van de ondervraagde muziektherapeuten daadwerkelijk negatieve gevoelens ervaart als er contactloosheid optreedt tussen therapeut en cliënt. Daarnaast is er een beter en inzichtelijker beeld geschept over welke specifieke interventies, verdeeld onder muzikale, non-verbale en verbale interventies, toegepast worden door muziektherapeuten op het moment dat er contactloosheid optreedt of opgetreden is.