Samenvatting

In het verleden is veel onderzoek gedaan naar de positieve effecten van de natuur op de gezondheid. Het blijkt dat bosrijke omgevingen positieve effecten hebben op de werking van het immuunsysteem, het verlagen van het stresshormoon en het verlagen van de bloeddruk.
Daarnaast is het al langer bekend dat beweging positieve gezondheidseffecten heeft. Het blijkt uit onderzoek dat regelmatig bewegen de kans op depressie vermindert. Het is dan ook voor te stellen dat een combinatie van beweging in de natuur een positief effect kan hebben. Zo blijkt ook uit een recente Japanse studie waarbij het gezondheidseffect van wandelen in een stedelijke omgeving versus een bosrijke omgeving is vergeleken. Daaruit bleek een significant verschil in het voordeel van de natuurwandelaar op stresslevels. Binnen de psychologie is er sinds een aantal jaren ook aandacht voor dit onderwerp. Zo zijn bijvoorbeeld therapievormen als wandeltherapie ontstaan.
In Nederland is er een platform voor psychologen, ‘De Buitenpsychologen’, die de positieve eigenschappen van beweging in de natuur sinds 2016 benut door wandeltherapie aan te bieden en trainingen te geven aan psychologen. Hoewel de ervaringen met wandeltherapie positief zijn, zijn er nog weinig studies die de voor- en nadelen van deze therapievorm hebben onderzocht. Het doel van dit onderzoek is om een begin te maken met onderzoek naar deze
therapievorm in Nederland, met als doel een geschreven product dat kan worden ingezet om de Buitenpsychologen te sterken in het vergroenen van de GGZ en het activeren van zorgprofessionals.
Methode
Door middel van interviews zijn in totaal tien buitenpsychologen bevraagd over de manier waarop ze wandeltherapie uitvoeren en welke voordelen en nadelen ze ervaren. Daarnaast is er literatuuronderzoek gedaan naar wat er bekend is over de werking en de voor- en nadelen van wandeltherapie.
Resultaten
De uitkomsten van de interviews komen overeen met datgene wat in de literatuurstudie gevonden wordt. Het gebruik van natuur en beweging wordt ervaren als een helpende factor in therapiesessies. Het is makkelijker contact maken met de cliënt en door de prikkeling van de zintuigen kan de cliënt meer in contact komen met zijn/haar gevoel. Wel doet het geven van wandeltherapie een extra beroep op de vaardigheden van de Buitenpsycholoog om de
therapeutische kaders te bewaken. Het bewaren van professionele afstand, bewaken van de privacy en het omgaan met onverwachte omstandigheden worden hierin genoemd.
Discussie
Het is nog onduidelijk welke doelgroep het meeste profijt kan hebben van wandeltherapie. Er zijn nog geen duidelijke richtlijnen over welke cliënten en bij welke hulpvraag wandeltherapie geïndiceerd is. Vervolgonderzoek hiernaar kan helpen om meer standaardisatie binnen de therapievorm te geven. Duidelijke inclusie/exclusie criteria en richtlijnen omtrent de uitvoering van wandeltherapie kunnen mogelijk zorgen voor meer professionalisering en acceptatie van
deze therapievorm binnen de GGZ.