Samenvatting

Dit onderzoek behandelt de vraag hoe er vanuit contextueel perspectief in rouw en verliessituaties kan worden omgegaan met de ‘aanwezigheid van de afwezige’ en of en hoe ethische verbeelding daarbij van betekenis zou kunnen zijn. In deel één van dit onderzoek is een grondige theoretische diepteboring verricht naar het begrip ethische verbeelding dat in 1995 gemunt is door Barbara Krasner en Austin Joyce. Om te onderzoeken of ethische verbeelding een rechtmatige plaats binnen de contextuele benadering van grondlegger (Boszormenyi-Nagy (1920-2007) verdient, wordt onderzocht hoe ethische verbeelding zich verhoudt tot enkele kernconcepten van de contextuele benadering. Concluderend wordt ethische verbeelding als latere uitwerking ervan, een plaats toegekend binnen de contextuele benadering. Niet naar aard maar wel naar doel. Om duidelijk te maken dat het effect van ethische verbeelding vooral binnen het domein van de relationele ethiek plaats heeft, wordt ervoor gekozen ethische verbeelding voortaan relationeel-ethische verbeelding te noemen. In deel twee wordt relationeel-ethische verbeelding geplaatst in het domein van rouw en verlies om zo te kunnen onderzoeken wat de therapeutische betekenis van het begrip kan zijn. De huidige visie op rouw gaat uit van ‘continuing bonds’ na verlies. Dit sluit aan bij de erkenning binnen het contextuele denken van duurzame relaties en betekenis daarvan, over de dood heen. Er is zowel binnen de contextuele theorie als binnen de huidige rouw theorieën erkenning van een voortgezette, imaginaire innerlijke dialoog bij de achterblijvers. Uit een groot aantal romanfragmenten blijkt dat er sprake is van dialoog waarin relationeel-ethische verbeelding herkenbaar is.