Samenvatting

Samenwerken met ouders in de residentiële jeugdzorginstelling is essentieel, gezien de levenslange verbondenheid tussen ouder en kind. Dit kan worden bewerkstelligd door erkenning te geven aan ouders voor het onrecht en verdiensten in de opvoeding van hun kind. Doel van dit onderzoek is zicht krijgen op hoe hulpverleners erkenning geven aan ouders van een kind met een licht verstandelijke beperking in de residentiële jeugdzorg. De centrale onderzoeksvraag is: “Hoe geven hulpverleners erkenning aan ouders van een kind met een licht verstandelijke beperking, die in de residentiële jeugdzorginstelling verblijft?” Het onderzoek is uitgevoerd middels literatuuronderzoek, observaties van zeven hulpverleningsgesprekken en een focusgroep van zeven hulpverleners. Hulpverleners geven erkenning aan ouders door gevoelsreflecties, door verhelderende vragen te stellen zonder oordeel, door ouders te valideren en bekrachtigen. Dit wordt ondersteund door non-verbale communicatie. Erkenning wordt voornamelijk gegeven voor de verdiensten van ouders en minder op het geleden onrecht. Terwijl de literatuur stelt dat aandacht voor zowel onrecht als verdiensten van ouders belangrijk is om tot een samenwerkingsrelatie te komen. Van daaruit kan erkenning worden gegeven voor het geven van ouders waarmee zij constructief recht opbouwen. Opvallend is dat voornamelijk systemisch geschoolde hulpverleners erkenning geven. In evaluatiegesprekken wordt het geven van erkenning het meest gemist, wat kan leiden tot destructief gerechtigde aanspraak. Hulpverleners werken naar een oplossing en vertragen niet, waardoor onvoldoende bij emoties van ouders wordt stilgestaan en de focus op het kind ligt. Een verklaring hiervoor lijkt te liggen in gebrek aan gespreksvaardigheden en het ontbreken van een meerzijdig partijdige houding.