Samenvatting

De Nederlandse overheid ontwikkelde beleid om bij de verwachte bevolkingsopbouw in 2040 – met een relatief groot aantal oudere ouderen - de beperkt beschikbare professionele zorg zo efficiënt mogelijk, toegankelijk, betaalbaar en van hoge kwaliteit te houden. Ouderen wonen daarom langer thuis, zijn zelfredzaam en zorgen voor elkaar. Dit maakbaarheidsdenken vraagt om reflectie op normatieve en existentiële dimensies om te komen tot een betekenisvolle transformatie die ‘deugt en deugd doet’. Recent overheidsbeleid over langer thuiswonen van ouderen is in kaart gebracht en hoe adviesraden rondom politiek en openbaar bestuur dit beleidsvraagstuk duiden. Onderzoekers verkenden waarden en normen in reflectieve dialogen met ouderen, beleidsmakers, zorgprofessionals en opleiders. Een aantal dilemma’s rond dit beleid zijn geconstateerd: het beleid gaat uit van maakbaarheid en energieke ouderen, het beheersingsvraagstuk is enorm, de beleidskaders knellen voor professionals en ouderen hebben nauwelijks stem. De slotbeschouwing roept op om in beleid en professioneel handelen deze ambivalentie een plek te geven.