Samenvatting

Fysiologische prestatiefactoren worden binnen de wielersport verbeterd door het creëren van de
juiste impulsen door duur- en intervaltraining. De impulsen door duur- intervaltraining zijn
afhankelijk van de trainingsintensiteit en trainingsbelasting, deze worden weergegeven in
verschillende trainingszones op hartfrequentie en vermogen. De trainingszones in vermogen (Watt)
worden bepaald op basis van het vermogen bij het Respiratoir Compensatie Punt (RCP; het
omslagpunt van de aerobe naar anaerobe verbranding) en het maximale vermogen (Watt)
gerelateerd aan het lichaamsgewicht. De ventilatoire responstijd is de vertragingsreactie van de
pulmonaire zuurstofopname bij acute intensiteit of bij het zwaarder worden van intensiteit en is
daarmee bepalend voor het RCP (Ghosh, 2004; Hoogeveen & Keizer, 2003). Momenteel wordt de
ventilatoire responstijd nog niet meegenomen in het bepalen van het RCP, waardoor het RCP met
bijbehorend vermogen wordt overschat. Verwacht wordt dat de ventilatoire responstijd bij
wielrenners met een hoge maximale zuurstofopname (VO2max ml/kg/min) korter is dan bij
wielrenners met een lage(re) maximale zuurstofopname (VO2max ml/kg/min). Bij een hoge VO2max
(ml/kg/min) wordt namelijk meer zuurstof per liter bloed naar de werkende spieren getransporteerd,
waardoor het lichaam de tijdelijke zuurstofschuld bij de start of bij het zwaarder worden van de
inspanning sneller op peil kan krijgen (Garret & Kirkendall, 2000). Om de ventilatoire responstijd bij
het RCP en de relatie tussen de ventilatoire responstijd en de VO2max ml/kg/min te bepalen, is de
volgende onderzoeksvraag opgesteld; ‘Wat is de relatie tussen de maximale zuurstofopname (VO2max
ml/kg/min) en de ventilatoire responstijd (sec) tijdens een maximale RAMP-fietsergometertest bij
mannelijke amateur-wielrenners?’.