Samenvatting

Is het nieuwe “silent landscape” een opleving van de Noordelijke Romantische traditie? Een vraag die ik mijzelf stel om dit onderzoek te kunnen doen. Op deze vraag ben ik niet vanzelfsprekend gekomen, die vormde zich naarmate het onderzoek vorderde. Ik begon met wat mij bezig hield in mijn eigen beeldend werk. Een sfeer van naderend onheil, zwart, apocalyptisch en dit in landschappelijke beelden.
Het landschap ging ineens een grote rol spelen toen ik afgelopen zomer (2008) in Berlijn de serie seascapes van Hiroshi Sugimoto zag. Deze serie werd gepresenteerd in een redelijk donkere tentoonstellingsruimte. De ‘seascapes’ zijn zeer grote zwart-wit foto’s van de zee, ze zijn leeg en de zee is meestal rustig. De kracht van die foto’s en de impact die ze op mij hadden was groot.
De immense kracht van water en het glashelder neerzetten in zwart-wit en grijstinten is toen een extra dimensie gaan vormen in mijn beeldend onderzoek. Tijdens een college aan het begin van dit academiejaar werd er een werk van Caspar David Friedrich getoond, het was het werk ‘Mönch am Meer’. Dit beeld vulde de beelden die ik gezien had van Sugimoto aan. Het werk van Friedrich had ik al eerder gezien maar het kreeg ineens verbanden. Contemplatie en transcendentie, pasten in het nu bij Sugimoto en in het verleden bij Friedrich. ‘Modern Painting and the Northern Romantic Tradition, Friedrich to Rothko’ is de belangrijkste bron geweest voor mijn onderzoek. Maar Rosenblum eindigt in de jaren ’70, met mijn onderzoek wil ik verder gaan tot het heden. Ik heb hiervoor de titel van een installatie van Anne Wenzel gebruikt, “Silent Landscape", zwarte beelden van naaldbomen staan in zwart water. De bomen van Friedrich in het water van Sugimoto.