Samenvatting

Snelheid is één van de belangrijkste basisrisicofactoren in het verkeer. Hoe sneller er gereden wordt in een auto hoe groter de kans op (zware) ongevallen en hoe hoger de uitstoot van emissies. Beleid spitst zich daarom in toenemende mate toe op het voorkomen van te hoge snelheden en snelheidsverschillen in het wegverkeer. Het rijhulpsysteem ISA, Intelligente Snelheid Assistent, is één van de technologische oplossingen die hieraan kan bijdragen. ISA kent vele verschijningsvormen, van informerend (via slimme technologie wordt de bestuurder geïnformeerd over de geldende maximumsnelheid) tot dwingend
(de auto wordt fysiek beperkt om harder te rijden dan de maximumsnelheid).

Inmiddels bestaat voldoende bewijs dat de acceptatiegraad van ISA hoog kan zijn, wanneer het systeem perfect werkt.
De praktijk is echter weerbarstig. Het rijden met ISA is afhankelijk van veel systemen en zowel het systeem in de auto als de vele complexe systemen die nodig zijn voor de onderliggende informatievoorziening kunnen falen of incorrecte informatie doorgeven. Ook de actieve beperking van de snelheid door ISA wordt door bestuurders verschillend ervaren en beoordeeld. Dit alles staat de acceptatie van ISA in de weg, waardoor alle positieve effecten niet kunnen worden behaald.

In project ACTI-I hebben wij op basis van interviews met experts, potentiële gebruikers en proefpersonen, een literatuurstudie, en onderzoek naar de accuraatheid van digitale kaarten onderzocht welke impact technisch falen heeft op de acceptatie van ISA. In deze rapportage presenteren wij onze methodologie, bevindingen en voornaamste aanbevelingen. Onze belangrijkste conclusie is dat de potentie van ISA voor het verhogen van de verkeersveiligheid groot is omdat het systeem, wanneer het goed functioneert, naar verwachting wel degelijk door een groot deel van de bestuurders zal worden gebruikt. Echter, de technische state-of-the-art is op dit moment nog niet ver genoeg gevorderd om deze potentie ook te verwerkelijken. Met name de digitale infrastructuren die nodig zijn voor kwalitatief goede data in het systeem zijn niet goed genoeg ontwikkeld en/of op elkaar afgestemd. De bestuurder merkt daar de nadelige en soms zelfs gevaarlijke gevolgen van tijdens het rijden, wat de adoptie van het systeem uiteraard niet ten goede komt.

Op basis van de resultaten van ACTI-I stellen wij daarom dat zowel technologieontwikkelaars als beleidsmakers snel(ler) moeten handelen om met name de digitale infrastructuur op orde te krijgen. De fysieke infrastructuur zal daarbij ook moeten worden ‘geüpdatet’ om de integratie van camerabeelden in het systeem te optimaliseren.