Samenvatting

Terug naar het begin van deze eeuw, waar er met de invoering van de Wet Maatschappelijke
Ondersteuning (WMO) in 2007 een grote politieke keuze is gemaakt en doorgevoerd om de
verzorgingsstaat verder af te bouwen en meer verantwoordelijkheden neer te leggen op het
gemeentelijke niveau (Bijlsma & Janssen, 2018). Dit alles om de oplopende kosten in de zorg tegen te
gaan. De ingevoerde WMO had namelijk twee doelen: “kostenbeheersing en de burgers aanzetten tot
participatie: ‘niet leunen maar steunen’” (Bijlsma & Janssen, 2018, p. 38).
Met de zorg die steeds complexer aan het worden is en de toenemende vergrijzing wordt er steeds
meer beroep gedaan op zelfzorg, mantelzorg en vrijwilligerswerk. Termen als ‘participatie’, ‘eigen
kracht’ en ‘zelfredzaamheid’ geven weer hoe de toekomst van de zorg eruit moet komen te zien. We
kunnen er niet meer omheen. Er liggen hier steeds meer kansen en initiatieven voor burgers, die iets
kunnen betekenen voor hun omgeving.
Het onderzoek en de resultaten liggen precies in lijn met deze ontwikkelingen. Ook binnen de
verslavingszorg is er geen ontkomen meer aan dat er (meer) gekeken moet gaan worden naar wat een
cliënt zelf kan, wat zijn netwerk bij de zorgvraag kan betekenen en waar de omgeving en
burgerinitiatieven ondersteunend kunnen zijn.
Waar het onderzoek begon met het ontdekken van het reilen en zeilen binnen Terwille werden er al
snel een aantal begrippen duidelijk. Er bleek behoefte te zijn aan laagdrempeligheid en
toegankelijkheid. Na verschillende scenario’s verder te onderzoeken werd duidelijk dat er concrete
oplossingen voor het oprapen liggen. Deze oplossingen bestaan zelfs al! De enige hindernis die nog
genomen moet worden is het ontwikkelen van een goede samenwerking.
Dit is dan ook waar de ontworpen producten en aanbevelingen op inspelen. Het slaan van een brug
tussen de professionele hulpverlening en de zelfhulpwereld