Samenvatting

Het is eind mei 2013. De Psycholoog, het maandelijks magazine van het Nederlands
Instituut voor Psychologen, valt op de mat. Het eerste wat ik altijd doe,
doe ik ook nu. Ik sla de rubriek met korte boekaankondigingen op: zo’n vijf
publicaties per bladzijde, waarbij elk werk met een of twee zinnen nader wordt
toegelicht. Mijn oog valt op twee titels. Bij de eerste, Cliëntgericht communiceren
in de GGZ, haakt er iets. Ik voel afstand, ik voel vervreemding, ik word boos
zelfs! De tweede daarentegen ontroert mij: De eenzaamheid van de waanzin. Ik
voel compassie en herkenning. Verder associërend, kom ik tot het inzicht dat
dat zogenoemde cliëntgerichte communiceren in de ggz de eenzaamheid van
de waanzin wel eens zou kunnen vergroten en verdiepen. Het is waarschijnlijk
goedbedoeld, maar het is beleidsjargon, het is terminologie van de afstand,
het is taal uit nota’s en rapporten. Cliëntgericht communiceren, het komt mij
voor als een onrijpe vrucht van zogenoemde professionaliteit. Ik spreek slechts
over de titels, want de boeken heb ik niet gelezen.