Samenvatting

Achtergrond:
Tibia- en fibulafracturen behoren tot de meest voorkomende lange botbreuken. Sommige van deze breuken moeten worden geopereerd. Bij de adolescente populatie gebeurt dit met behulp van een schroef en plaatfixatie aangezien dit een veilige en effectieve procedure is. Angst voor recidieven na een (sport)blessure kan hierin een negatieve invloed hebben op het herstel van fysieke klachten, het zelfvertrouwen en een succesvolle terugkeer naar de sport verminderen. De aanleiding voor het schrijven van dit case-report is om mede-beroepsbeoefenaars inzicht te geven over de praktische invulling van een fysiotherapeutisch behandeltraject bij een operatieve distale fibulafractuur, waarbij de patiënt kinesiofobie ervaart en terug wilt naar zijn oude sportniveau.

Methode:
Deze patiënt is geopereerd en heeft schroeven met een plaatfixatie in zijn onderbeen gekregen om zijn fibula extra te ondersteunen in het herstelproces. Meneer ervaart problemen in het dagelijks leven, dit wordt in kaart gebracht door middel van de PSK. Daarnaast ervaart meneer ook kinesiofobie, hiervoor wordt de TSK gebruikt. Meneer wil ook weer kunnen voetballen en zal dus ook aan zijn conditie moeten gaan werken, dit wordt gemeten met een SRT.

Behandeling:
Tijdens de behandelingen is er met name getraind op mobilisatie, kracht en conditie. In de praktijk is er met name getraind op het gebied van kracht met daarbij behorende educatie om de kinesiofobie tegen te gaan. Meneer heeft thuis gefocust op de mobiliteit van zijn enkel zodat dit geen belemmerende factor zal zijn tijdens de therapie in de praktijk. Meneer is thuis gaan fietsen op de hometrainer nadat hij zijn trapper rond kon krijgen, op deze manier verbeterde hij zijn conditie.

Resultaten:
Er zijn klinische verbeteringen opgetreden met fietsen en lopen, dit is gemeten met de PSK. Op het gebied van mobiliteit en spierkracht zijn er ook verbeteringen waargenomen door middel van de goniometer en de microfet. Ook op het gebied van kinesiofobie is er een groot positief verschil gemeten met de TSK.

Conclusie:
In dit case-report zijn positieve resultaten te zien zijn na acht weken fysiotherapeutische interventie bij een operatieve fibula fractuur bij een 18-jarige man met een verhoogde mate van kinesiofobie. Op basis van deze studie moet er meer onderzoek gedaan worden naar deze problematiek waar kinesiofobie een rol speelt. De KNGF-richtlijn voor enkelletsel kan als rode draad gebruikt worden om een jonge sporter weer terug te krijgen op zijn oude sportniveau. Het is belangrijk om te trainen binnen de pijngrens, en er moet aandacht worden besteed aan educatie van belasting en belastbaarheid.