Samenvatting

Het romantische beeld van de kunstenaar-bohemien, dat in de 19de eeuw werd
geconcipieerd en aan de basis ligt van het autonome kunstenaarschap, heeft de
laatste decennia zijn verbeeldingskracht verloren. Onderzoeksrapporten en
boeken die ingaan op de beroepspraktijk van beeldend kunstenaars signaleren
‘cross-overs’ (Markusen, Gilmore e.a., 2006) of schetsen een beeld van de
kunstenaar als ‘artiste pluriel’ (Bureau, Perrenoud, e.a., 2009). Dat kunstenaars
hun artistieke praktijk vaak combineren met andere werkzaamheden zoals
doceren of met een baantje in de horeca, is een oud gegeven. Aangezien slechts
een kleine groep van zijn of haar beeldende werk kan leven, dienen andere
inkomenstenbronnen te worden aangesproken. Wat nieuw zou zijn is echter dat
kunstenaars vanaf het postindustriële tijdperk steeds vaker een alternatief
beroepsinkomen vinden in de culturele en de creatieve industrie. Van belang is dat
ze niet toevallig terecht komen in deze laatste, sterk groeiende bedrijfstak. Ze
zouden daar worden aangesproken op hun artistieke en creatieve capaciteiten. De
centrale hypothese van dit onderzoek luidt dan ook dat een microsociologisch
fenomeen, met name de hybridisering van een beroepspraktijk, in de pas loopt met
een macrosociologisch/economisch fenomeen, te weten de opkomst van de
cultuur- en creatieve industrie