Samenvatting

De B9-regeling is opgenomen in hoofdstuk 9 van de Vc 2000 en heeft als doel enerzijds het bieden van faciliteiten voor de opsporing en vervolging van daders van mensenhandel en anderzijds het bieden van opvang en bescherming van de slachtoffers van dit misdrijf. (Mogelijke) slachtoffers en getuigenaangevers van mensenhandel die hun medewerking verlenen aan het opsporings- en vervolgingsonderzoek krijgen op grond van de B9-regeling een verblijfstatus. Al sinds het begin van de B9-regeling bleken er knelpunten in deze regeling te bestaan, waardoor de regeling in de praktijk niet functioneert zoals dit volgens de theorie zou moeten. Er zijn problemen in de opvang, de slachtoffers worden niet altijd door de bevoegde instanties herkend, de B9-regeling wordt niet altijd aangeboden bij een geringe aanwijzing van mensenhandel, er is een grote rol in de procedure toegekend aan de politie waardoor alles vanuit een opsporingsperspectief wordt bekeken, er zijn vermoedens dat er misbruik wordt gemaakt van de B9-regeling, er zijn soms onduidelijkheden omtrent de toegang tot de B9-regeling voor vreemdelingen die ongewenst verklaard zijn en de IND beslist niet altijd binnen de gestelde termijn van 24 uur op de aanvraag. Bovendien blijkt de B9-regeling niet in overeenstemming te zijn met het Europese recht. Op grond van Richtlijn 2011/36/EU is het verboden om bijstand en ondersteuning van slachtoffers van mensenhandel afhankelijk te maken van de bereidheid van het slachtoffer om aangifte te doen en mee te werken aan de opsporing en vervolging van de dader.