Samenvatting

Gemeenten zijn belast met de nazorg aan ex-gedetineerden in het kader van het programma 'Terugdringen Recidive' van de Rijksoverheid. De taken hebben betrekking op de realisatie van de vijf leefgebieden. De leefgebieden zijn: een identiteitsbewijs, een inkomen, onderdak c.q. huisvesting, schuldhulpverlening, benodigde geestelijke gezondheidszorg. Vast staat dat ex-gedetineerde burgers zich niet kunnen beroepen op hetgeen in het Samenwerkingsmodel en de handreiking staan beschreven. Burgers kunnen zich alleen beroepen op hetgeen in een beleidsregel is beschreven of kunnen zich beroepen op de wet. De Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) en de Wet werk en bijstand (WWB) zijn de wetten die richting geven aan het nazorgtraject. De WMO biedt de mogelijkheid om geestelijke gezondheidszorg in de gemeente te bevorderen. Daarnaast biedt de WMO mogelijkheden om het behoud van huisvesting voor (ex-)gedetineerden te bekostigen. Voor het leefgebied identiteitsbewijs kan de WWB uitkomst bieden. Gemeenten kunnen ook de kosten van een identiteitsbewijs vergoeden op basis van het Besluit paspoortgelden. De WWB biedt tevens mogelijkheden voor het beschikken over een inkomen. Schuldhulpverlening is een duidelijk voorbeeld van de gemeentelijke autonome bevoegdheid. Met het oog op het wetsvoorstel dat betrekking heeft op de gemeentelijke schuldhulpverlening kan gesteld worden dat gemeenten verantwoordelijk zijn voor de integrale schuldhulpverlening. De wetten die genoemd zijn bieden een ruime mate van beleidsvrijheid. Dit uit zich in een scala van beleidsregels, richtlijnen en protocollen. Uit het beschreven onderzoek kan worden gesteld dat de taken van de gemeente bij kunnen dragen aan realisatie van de leefgebieden, mits deze taken expliciet worden verankerd in beleidsregels dan wel verordeningen. Uit de inhoud hiervan moet duidelijk blijken dat de voorzieningen gelden voor ex-gedetineerden.