Summary

Indien het Openbaar Ministerie niet overgaat tot vervolgen, kan het slachtoffer, de benadeelde partij of de nabestaande zich hierover beklagen voor het gerechtshof in een art.12 WvSv-procedure. Het hof dient zich dan uit te laten over de vraag of strafrechtelijke vervolging haalbaar dan wel opportuun is.

Wanneer in de art.12 WvSv-procedure de gedraging van een medisch beroepsbeoefenaar centraal staat, zal voorafgaand doorgaans een tuchtprocedure aanhangig zijn geweest. De tuchtprocedure en –uitspraak zijn van invloed op de haalbaarheids- en opportuniteitsvraag. Enkele aspecten die van invloed zijn op deze vragen luiden als volgt:
- Doordat de tuchtrechter een lichtere bewijsstandaard toepast dan de strafrechter, zal de strafrechter terughoudend moeten zijn ten aanzien van de tuchtuitspraak;
- Indien in de tuchtuitspraak een maatregel met een punitief karakter is opgelegd, kan strafrechtelijke opportuniteit in zijn geheel wegvallen, omdat het strafrecht geen doel meer dient;
- De wens van het slachtoffer zijn schade vergoed te krijgen is een aspect waardoor de opporuniteit wordt vergroot. Het slachtoffer moet immers de kans krijgen zich te voegen als benadeelde partij in het strafproces;
- Verklaringen afhankelijk van de wil van beklaagde kunnen in de tuchtprocedure toepassing vinden. Ingevolge art.6 EVRM en het Saunders-criterium leidt een verklaring afhankelijk van de wil van beklaagde in het strafproces tot een strijdigheid met het nemo tenetur-beginsel. Dat strafrechtelijke vervolging haalbaar is, kan dan ook niet op dergelijke verklaringen uit de tuchtuitspraak worden gestoeld.

Uiteraard zijn uit het onderzoek meerdere aspecten naar voren gekomen die van invloed zijn op de beslissing van het gerechtshof in de art.12 WvSv-procedure. Daarvoor wordt verwezen naar de inhoud van de scriptie.