Samenvatting

Bij het beheer van graslanden in Vlaanderen en Nederland komen jaarlijks duizenden tonnen los maaisel vrij. Deze groene reststromen afkomstig uit natuur- en landschapsbeheer worden vaak niet of beperkt benut. Doordat zowel Vlaanderen als Nederland het maaisel biobased wil toepassen, zijn zij met ondersteuning van Interreg Vlaanderen-Nederland het project GrasGoed gestart. Het natuurmaaisel wordt op twee manieren verwerkt tot vezels, maar ook tot eiwitten en sappen, waardoor de halffabricaten bruikbaar zijn voor biobased toepassingen, zoals bodemverbeteraar, bouwwerken of vezels voor verpakkingsmateriaal.

Er bestaat een kans dat het natuurmaaisel mogelijk een afvalstof is, waardoor de projectpartners met het vaak voor hun onbekende afvalstoffenrecht moeten gaan werken. Natuurbeheerders ontdoen zich van het maaisel, waardoor er op grond van artikel 3, eerste lid, KRA sprake is van een afvalstof. Het begrip ‘afvalstof’ volgens het arrest ARCO Chemie niet-restrictief worden uitgelegd, in het kader van de bescherming van het milieu en de volksgezondheid.
De natuurbeheerders maaien het natuurgras in het kader van natuurbeheer, waardoor het maaisel niet ‘beoogd geproduceerd is’. Naast het criterium ‘beoogd geproduceerd’, wordt ook vaak gekeken bij de beoordeling of een stof een afvalstof of grondstof is, naar ‘de intentie van de houder’.

De vezels, eiwitten en sappen kunnen uiteindelijk door het bevoegd gezag de kwalificatie ‘afvalstof’ verliezen, aangezien er wordt voldaan aan het in artikel 6 van de KRA gestelde.

Geconcludeerd kan worden dat Vlaanderen pragmatischer en soepeler omgaat met het afvalstoffenrecht dan Nederland. Ook zijn alle activiteiten die gepaard gaan met het traject ‘van maaisel naar grondstof’ gereguleerd. Dit laatste is niet het geval in Nederland.