Samenvatting

Dit onderzoek is uitgevoerd in opdracht van 's Heeren Loo Oost-Nederland en richt zich op Turkse families met een gehandicapt kind. De onderzoeksvraag die beantwoordt is, luidt als volgt: "In hoeverre sluit het huidige zorgaanbod van 's Heeren Loo Oost-Nederland aan op de behoeften van Turkse families met een gehandicapt kind?"
Om antwoord te geven op deze vraag is gebruik gemaakt van literatuuronderzoek en kwalitatief onderzoek in de vorm van interviews met Turkse gezinnen met een gehandicapt kind in de regio Oost-Nederland.
Over het algemeen blijkt uit cijfers dat Turkse gezinnen met een gehandicapt kind weinig tot geen gebruik maken van faciliteiten van gehandicaptenzorginstellingen. Uit literatuuronderzoek blijkt dat Turkse migranten uit Turkije naar Nederland als gastarbeiders
gekomen zijn en zich hier hebben gevestigd. Deze groep bestaat voornamelijk uit laaggeschoolde en niet goed geïntegreerde migranten. Er is weinig kennis over het algehele zorgsysteem en medische kennis met betrekking tot handicaps. Het krijgen van een kind met
een handicap wordt door islamitische gezinnen opgevat als een beproeving, beloning of straf van God. Deze opvattingen leiden uiteindelijk tot het niet-gebruik van faciliteiten van de
gehandicaptenzorginstellingen. Daarbij speelt de schaamte, familierollen en andere culturele aspecten eveneens een grote rol. Voor het kwalitatieve onderzoek zijn twaalf Turkse gezinnen geïnterviewd. De interviews zijn gecodeerd en geanalyseerd en vergeleken met het literatuuronderzoek.
Uit ons onderzoek is naar voren gekomen dat de families gebruik maken van de dienstverlening, dit doen zij het liefst door gebruik te maken van de Persoonsgebonden Budget. Daarnaast maken zij allemaal gebruik van de dienstverlening ''Opvang" en
"Onderwijs''. Het niet totaal uit handen willen geven van de zorg in de vorm van verblijf en woonvoorziening speelt bij de geïnterviewde gezinnen een zeer grote rol. 'Zolang mijn armen en benen nog gezond zijn, blijf ik voor mijn kind zorgen' is het motto dat bij al deze
gezinnen heerst. Het is echter ook een feit dat de Turkse gezinnen door onwetendheid en door het slecht spreken van de Nederlandse taal de mogelijkheden van het zorgsysteem niet goed kennen. Zij voelen zich vaak onbegrepen en er zijn veel botsingen met hulpverleners.
Aanbevelingen die vanuit ons gezichtspunt volgen, zijn het in dienst nemen van Turkssprekende hulpverleners, gebruik maken van het netwerk van de Turkse gezinnen, veel informatie verstrekking en het inbedden van culturele aspecten in de zorgfaciliteiten.