Samenvatting

De huidige architectuur in de Nederlandse gezondheidszorg is doorgaans tijdloos, saai en onaantrekkelijk. We doen ons best, maar het is niet goed genoeg. Het opschalen van de grootte en het verfijnen van budgettaire en bureaucratische systemen hebben geen goed gedaan. De zorginstellingen zijn te veel gericht op het reduceren van kosten en het vermarkten van hun producten. Het gebouw werd een zorgfabriek. De menselijke maat is verdwenen, het gebouw lijkt ontzield. Toch is bouw een uitgelezen kans om maatschappelijk verantwoorde organisatievernieuwing te entameren. Een moment waarop de betekenis van architectuur en menselijke activiteiten kunnen convergeren en leiden tot betekenisvolle maatschappelijke innovaties. Maar de realiteit van alledag is dat de structuur en de technologie van de gezondheidszorg ons in hun wurggreep hebben. Hoe bevrijden wij ons uit deze schijnbaar uitzichtloze ontwerpspiraal? Een verbinding met de diversiteit aan gebruikers en grote rijkdom aan perspectieven kunnen helpen om de kwaliteit van zorgfaciliteiten grondig te verbeteren.