Samenvatting

Het fundamentele inzicht dat het Jodendom van wezenlijk belang en van blijvende betekenis
is voor christenen, werd op 28 oktober 1965 plechtig verwoord door het Tweede Vaticaans
Concilie (1962-1965) in de ‘Verklaring over de Joden’. De bisschoppen van de Nederlandse
rooms - katholieke Kerkprovincie hebben sindsdien geregeld hun waardering uitgesproken
dat in toenemende mate binnen de katholieke theologische opleidingen aandacht wordt
besteed aan de relatie kerk en Jodendom, niet alleen in de historische betekenis, maar ook
aan de actuele verschijningsvorm en de betekenis ervan voor de christelijke traditie. In dat licht vraagt de ‘Verklaring over de Joden’ om een nadere beschouwing.
De Shoa medio vorige eeuw, was een belangrijke aanleiding voor de kerk om haar houding ten opzichte van het Jodendom drastisch te herzien. Dat betekent dat de kerk het Jodendom – als godsdienst en volk – in een positieve theologische wijze wil waarderen. Maar hoe moet de tekst uit de ‘Verklaring over de Joden dat de ‘ kerk als het nieuwe volk van God’ verstaan moet worden, dan geïnterpreteerd worden? Kan de kerk zich zo uitdrukken zonder het volk Israël te onterven? Die vraag staat in deze scriptie centraal.