Samenvatting

De participatiesamenleving vraagt om zelfredzame individuen die actief mee doen. Voor een groep als Eritrese statushouders blijkt die zelfredzaamheid echter niet vanzelfsprekend te zijn. Als gevolg van een taalbarrière en cultuurverschillen hebben zij moeite om te participeren. Daardoor kunnen zij moeilijker aansluiting bij de samenleving en kunnen gevoelens van eenzaamheid ontstaan. Ten aanzien van hulpverlening hebben zij doorgaans een afwachtende houding, zij zullen niet snel zelf aangeven eenzaam te zijn. Bij de hulpverlening ontbreekt bovendien kennis over eenzaamheid en hoe dit bespreekbaar te
maken. Dit alles zorgt voor een gebrekkige aanpak van eenzaamheid bij Eritrese statushouders. Op basis van deze probleemanalyse is er onderzoek gedaan naar de huidige ondersteuning die stichting B biedt aan Eritrese statushouders met eenzaamheidsgevoelens. Ook is onderzocht aan welke ondersteuning de statushouders behoefte hebben en waar
generalisten op hun beurt behoefte aan hebben om goede ondersteuning te kunnen bieden. Tot slot is gekeken naar de samenwerking tussen stichting B en stichting C, de stichting die Eritrese statushouders in eerste instantie opvangt en daarna overdraagt aan stichting B. Uit dit onderzoek zijn aanbevelingen gekomen die tegemoetkomen aan de behoeften van statushouders, namelijk het bevorderen van sociale contact met lotgenoten, het bieden van ondersteuning bij praktische hulpvragen en het geven van uitleg over Nederlandse normen, waarden en systemen. De aanbevelingen gaan ook in op de behoeften van de generalisten van stichting B namelijk: het verzamelen van kennis over eenzaamheid, de Eritrese cultuur en een betere afstemming in de samenwerking met stichting C. De aanbevelingen verbeteren de ondersteuning aan Eritrese statushouders en sluiten bovendien goed aan op het toekomstige, landelijke inburgeringsbeleid. Dat beleid biedt meer ruimte voor maatwerk en legt de verantwoordelijkheid voor inburgering bij gemeenten in plaats van bij de inburgeraar zelf.