Samenvatting

Inleiding: Ter bevordering van de loopvaardigheid van de geriatrische prothesegebruiker zou het waardevol zijn om proprioceptieve- en kwalitatieve feedback te geven over het gangbeeld bij beginnende revalidanten. Het doel van dit onderzoek is om te bepalen in welke mate een inertial sensor, ook wel inertial measurement unit (IMU) genoemd, geschikt is om de standtijd te meten bij gezonde mensen.
Methode: Dit onderzoek betreft een kwantitatief exploratief onderzoek. In de eerste fase is van één deelnemer acceleratie- en gyroscoopdata verzameld, gemeten door de IMU op verschillende posities. Daarnaast is de daadwerkelijke standtijd gemeten door een drukplaat. Met behulp daarvan zijn meetprotocollen opgesteld om initial contact, toe-off en daarmee de standtijd te detecteren. In de tweede fase is de nauwkeurigheid van het meetprotocol met de meeste potentie gemeten bij 12 deelnemers.
Resultaten: Door gebruik te maken van karakteristieke pieken en dalen in de grafiek rondom initial contact en toe-off is een methode voor detectie van initial contact en toe-off opgesteld. Het meten van de standtijd kan het best gerealiseerd worden wanneer de sensor gepositioneerd is op de laterale middenvoet. Door dit meetprotocol toe te passen kan de standtijd met 0,025 seconden (IQR 0,025) nauwkeurig worden bepaald.
Conclusie: Een IMU is een zeer geschikt instrument om de standtijd te detecteren bij een gezonde populatie; de duur van de standfase kan op enkele honderdsten van een seconden nauwkeurig worden bepaald. Het is onwaarschijnlijk dat de bijna perfecte overeenstemming, tussen de IMU in combinatie met het meetprotocol en de drukplaat als gouden standaard, merkbaar is. Om de bevindingen te implementeren in de geriatrische protheserevalidatie is een vergelijkbaar onderzoek nodig bij prothesegebruikers en zal een algoritme geschreven moeten worden om de detectie te automatiseren.