Samenvatting

Het is algemeen bekend dat architectuur en derhalve de gebouwde woonomgeving ons dagelijkse leven en welzijn beïnvloedt, zowel in directe als indirecte zin. We kennen in de bouwwereld allemaal de tekening van Leonardo da Vinci, de ‘Vitruviusman’, inzake de ‘menselijke maat’ zoals beschreven door Vitruvius. Dit begrip ‘menselijke maat’ heeft tegenwoordig vooral een figuurlijke betekenis gekregen. Om aan de menselijke maat in deze zin te kunnen voldoen moet de omgeving de impliciete en expliciete behoeften van de gebruiker van een gebouw kennen en daarop reageren. ‘People and Buildings’ van Robert Gutman, ‘A Pattern Language’ van Christopher Alexander en ‘The Urban Villagers’ van Herbert Gans zijn slechts enkele voorbeelden van onderzoeken die ontwerpers aanspoorden na te denken over deze interactie tussen de gebouwde omgeving en de gebruiker. Enkele voorbeelden van de menselijke maat in zorgarchitectuur zijn Evidence-Based Design, een ontwerpbenadering waarin besluiten worden geschaafd aan de hand van het best beschikbare bewijs van effectiviteit en Healing Environments dat zich op de oorzaken van gezondheid (salutogenesis) in plaats van op de oorzaken van ziekten (pathogenesis) richt. Het gaat met name om de positieve effecten van natuur op gezondheid en welzijn en de vertaling daarvan in het ontwerp.