Samenvatting

Sinds evidence-based practice ingevoerd wordt in de gezondheidszorg heeft het ontwikkelen en implementeren van richtlijnen veel aandacht gekregen. Er zijn voor zeer veel verschillende aspecten van de zorg hoogwaardige richtlijnen beschikbaar. Ergotherapie is als discipline vertegenwoordigd in een groot aantal multidisciplinaire richtlijnen (www.artsennet.nl). Hierin wordt beschreven wat er bekend is over de wetenschappelijke onderbouwing van ergotherapie-interventies. Ook kent de beroepsgroep sinds een aantal jaren monodisciplinaire richtlijnen voor de gehele ergotherapiebehandeling zoals: de Ergotherapierichtlijn beroerte, inclusief de apraxierichtlijn (Cup & Steultjens, 2005; Stehmann, Van Heugten e.a, 2003), Valpreventie voor thuiswonende ouderen (Theune & Steultjens, 2005), Ergotherapie aan huis bij ouderen met dementie en hun mantelzorgers (Melick, Graff et al., 1998; Graff, Melick et al., 2010), Ergotherapie bij de ziekte van Parkinson en hun mantelzorgers (Sturkenboom et al., 2008) en de ergotherapierichtlijn vermoeidheid bij mensen met neurologische aandoeningen (Evenhuis , Eyssen et al., 2012). Door zorgverzekeraars, de overheid en patiëntenorganisaties worden richtlijnen beschouwd als kwaliteitscriteria van goede zorg. Dit leidt tot de verwachting dat de beroepsgroep conform de richtlijnen werkt. Wij zijn beide actief in het ontwikkelen en implementeren van ergotherapierichtlijnen en krijgen regelmatig uit de praktijk informatie over het werken met richtlijnen. We signaleren dat er zowel grote voordelen zijn aan het hebben van richtlijnen maar ook nadelen, omdat het werken conform richtlijnen nog al wat vraagt van een behandelaar. We vragen ons daarom af of richtlijnen nu een lust of een last zijn.