Samenvatting

Inleiding: In de toekomst is een sterke expansie van de zorgvraag met betrekking tot
huidkanker onvermijdelijk. Verwacht wordt dat deze zorgvraag zal verdrievoudigen. Ten
gevolge van deze expansie zal er meer tijdsdruk komen te staan op dermatologische
consulten. Aanpassingen in het werkveld van de dermatoloog zijn hierdoor gewenst. Gesteld
wordt dat huidtherapeuten hierin een belangrijke rol kunnen spelen. In dit onderzoek wordt
gestreefd naar het creëren van een concreet overzicht van verschillende omvormingen die
nodig zijn om de huidtherapeut deze rol te kunnen laten vervullen.
Probleemstelling: De volgende hoofdvraag staat in dit onderzoek centraal: Welke
omvormingen zijn volgens dermatologen in Nederland nodig om de huidtherapeut een rol te
laten spelen bij het screenen van (pre) huidmaligniteiten?
Methode: De probleemstelling is beantwoord aan de hand van literatuuronderzoek en een
enquête. De enquête is verspreid onder 450 dermatologen in Nederland. Deze is vervolgens
door 120 dermatologen voltooid.
Resultaten: Literatuuronderzoek laat zien dat de huidtherapeut op dit moment niet de
bevoegdheden, vaardigheden en/of kennis bezit om de screening van (pre) huidmaligniteiten
uit te voeren. Momenteel wordt deze screening voornamelijk door een huisarts of
dermatoloog uitgevoerd. Andere zorgverleners, zoals de physician assistants, nursepractitioners,
dermatologische verpleegkundigen, AGNIO-artsen en arts assistenten mogen
deze handeling echter ook uitvoeren. Een opleidingsvorm voor de huidtherapeut op het
gebied van dermatologie en oncologie is tot op heden niet bestaande. Deze is echter wel
beschikbaar voor andere zorgverleners. De literatuur beschrijft weinig over de geschikte
methode van hoe het gebrek aan bevoegdheden, vaardigheden en/of kennis voor
huidtherapeuten kan worden aangepakt. Wel wordt de opkomende ‘teledermatologie’
benoemd als maatregel. Uit de afgenomen enquête blijkt dat meer dan de helft (53%) van de
respondenten de mening heeft dat de huidtherapeut vanuit zijn/haar huidige opleiding niet
kan bijdragen aan het tekort van dermatologische zorg betreffende de huidkankerepidemie.
De resterende 47% van de geënquêteerden denkt hier echter anders over en vindt dat
huidtherapeuten wel degelijk een bijdrage kunnen leveren. Desondanks vindt een grote
meerderheid van de dermatologen (90.6%) dat de huidtherapeuten vanuit zijn/haar huidige
opleiding momenteel de vaardigheden en kennis niet bezit om te screenen op (pre)
huidmaligniteiten. Echter is 61.5% van de geënquêteerden desalniettemin bereid om de
samenwerking met huidtherapeuten aan te gaan. Een groot deel van de respondenten is dan
ook van mening dat via een opleiding, stage, cursus of werken onder supervisie van een
dermatoloog, de mogelijkheid bestaat om in de toekomst huidtherapeuten op te leiden in het
kader van het screenen van (pre) huidmaligniteiten
Conclusie: Geconcludeerd wordt dat door zowel een externe als een interne
opleidingsvorm, huidtherapeuten geschoold kunnen worden tot screeners van de huid. Een
eventuele opleiding in de vorm van een academische studie met daarnaast een stage of
werken bij een dermatoloog onder supervisie is hierbij de beste optie. De opleiding HBO
huidtherapie en de huidtherapeuten richten zich specifiek op de zorg van de huid. Het zou
dan ook een reële ontwikkeling zijn binnen de gezondheidszorg als de mogelijkheid wordt
gecreëerd om de huidtherapeut een vervolg opleiding te bieden op het gebied van het
screenen op (pre) huidmaligniteiten.