Samenvatting

Cybercriminaliteit is een serieus en urgent maatschappelijke probleem. De winst in het tegengaan van
cybercriminaliteit zal op korte termijn niet liggen in het opsporen van daders of het vergroten van toe zicht op internet, maar eerder in het verbeteren van de cyberweerbaarheid van internetgebruikers. Het gedrag van mensen heeft invloed op de kans slachtoffer te worden van cybercriminaliteit zoals phishingen ransomware. Effectieve risicocommunicatie en voorlichting kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan het zelfbe schermend en voorbereidend gedrag van eindgebruikers, en daarmee hun capaciteit om zichzelf en/of hun organisatie te beschermen tegen de mogelijke risico’s en effecten. Risicocommunicatie is maatwerk en is idealiter gebaseerd op de beleving en percepties van de doelgroep. Daarom is het van belang voor
iedere doelgroep de communicatiestrategie te laten aanpassen aan hun kenmerken, percepties en ge dragingen. Aangezien vooral jongeren en mkb’ers relatief vaak slachtoffer zijn van verschillende vormen
van cybercriminaliteit, zijn deze twee groepen onderwerp van deze studie.
Dit rapport beschrijft een exploratief onderzoek in opdracht van de VeiligheidsAlliantie regio Rotterdam
(VAR), en uitgevoerd door Hogeschool Saxion en de Haagse Hogeschool. Het doel is het in kaart brengen
van factoren die bijdragen aan zelfbeschermend gedrag door jongeren en mkb’ers ten aanzien van cy bercriminaliteit en hoe dit gedrag door middel van effectieve risicocommunicatie kan worden gestimu leerd.
Hiertoe is een conceptueel model ontwikkeld (het Cyber Resilience Model), dat inzicht geeft in de moge lijke factoren die de weerbaarheid en zelfbeschermend gedrag kunnen verklaren en voorspellen. Op
basis van diepte-interviews en vragenlijstonderzoek onder jongeren en mkb’ers, is onderzocht hoe deze
groepen scoren op de verklarende factoren en welke factoren het zelfbeschermend gedrag beïnvloeden.
Uit de resultaten blijkt dat bij zowel jongeren als mkb’ers er sprake is van een sterke ‘optimistic bias’.
Deze bias houdt in dat men het risico ziet en zich ervan bewust is, maar zichzelf veel minder vatbaar
acht om slachtoffer te worden dan anderen. De meeste respondenten beschouwen cybercriminaliteit
als een (groot) maatschappelijk risico, maar zien het niet als iets dat hen persoonlijk snel zal overkomen.
Verder blijkt dat over het algemeen zowel jongeren als mkb’ers het nuttig vinden om zelfbeschermende
of voorbereidende maatregelen te treffen tegen cybercriminaliteit. Zowel jongeren als mkb’ers voeren
8reeds verschillende zelfbeschermende maatregelen uit, maar de meerderheid is ook voornemens om in
de toekomst aanvullende maatregelen te treffen.
De analyses laten zien dat het zelfbeschermend gedrag van jongeren vooral wordt ingegeven door per soonlijke kenmerken (opleidingsniveau, leeftijd, geslacht en risicogevoeligheid), effectiviteitsverwach tingen, ervaring met slachtofferschap en de perceptie van eigen verantwoordelijkheid om jezelf te be schermen. Daarnaast blijkt dat de intenties om in de toekomst aanvullende zelfbeschermende maatre gelen te nemen samenhangen met leeftijd en geslacht, waarbij jongere vrouwen de laagste intenties hebben om zichzelf (beter) te gaan beschermen tegen cybercriminaliteit. Opvallend is, dat de lager op geleide, jonge vrouwen (jonger dan 18 jaar) het laagst scoren op zelfbeschermend gedrag. Bij mkb’ers
wordt zelfbeschermend gedrag vooral bepaald door persoonlijke kenmerken (geslacht, slachtofferschap
en risicogevoeligheid), effectiviteitsverwachtingen en subjectieve normen.