Samenvatting

Achtergrond: Tot nu toe is nog altijd weinig vooruitgang geboekt op het gebied van de zorg voor de EPA-doelgroep. Om de opgelopen achterstanden in te lopen is goede herstelondersteunende zorg nodig (Couwenbergh & van Weeghel, 2014). De EPA-doelgroep ondervindt beperkingen en problemen op meerdere levensgebieden en er is weinig zicht op het herstelproces (van Mierlo, et al., 2016).
In het kader van de afstudeerfase van de opleiding HBO-Verpleegkunde duaal aan de Hanzehogeschool Groningen, is in het afgelopen jaar, door twee studenten, een onderzoek uitgevoerd naar het herstelproces van EPA-cliënten van de afdeling Klinische Rehabilitatie van GGZ Drenthe door middel van de I.ROC.
Vraagstelling: “Wat geven de cliënten aan over hun persoonlijke herstelproces op de twaalf domeinen van de I.ROC?” Doel van het onderzoek: “Aanbevelingen doen aan het verpleegkundig team van de Klinische Rehabilitatie, naar aanleiding van de uitkomsten van de eerste meting naar het herstelproces van cliënten op de Klinische Rehabilitatie, door middel van het afnemen van de I.ROC.” Onderzoeksdesign en -methodiek: Het onderzoek heeft een mixed-method design. Er zijn kwantitatieve gegevens verzameld door middel van het afnemen van de I.ROC, een gestructureerde vragenlijst over het herstelproces van de EPA-cliënten van de Klinische Rehabilitatie. Na analyse van de uitkomsten zijn deze besproken in een focusgroep ter verduidelijking van de uitkomsten en om meer informatie te verkrijgen. De data-analyse van de focusgroepbespreking is uitgevoerd door middel van de Grounded Theory. Resultaten: De resultaten van de I.ROC zijn getoond door middel van een Likert-schaal (score 1-6) en zijn weergegeven in grafieken. De uitkomsten verschilden weinig van elkaar, deelnemers zijn grotendeels redelijk tevreden over hun eigen herstelproces. De laagste score werd gegeven op het domein ‘empowerment’. Vanuit de focusgroep kwam vooral naar voren dat de kennis wat betreft herstelondersteunende zorg en bijhorende begrippen minimaal was. Daarnaast bleek er meer behoefte te zijn aan persoonlijk contact met de hulpverleners. Discussie: Het afnemen van de I.ROC werd gedaan tegelijk met het afnemen van meerdere vragenlijsten ten behoeve van een groter onderzoek. Hierbij was er geen tijd om in te gaan op het verduidelijken van begrippen of kennis en werd de cliënt niet in staat gesteld om zijn keuze uit te leggen. Dit is als een gemis ervaren, omdat hierbij waarschijnlijk informatie verloren is gegaan. Er heeft één focusgroepbespreking plaatsgevonden. Wanneer dit er twee of meer waren geweest was er wellicht meer of andere informatie naar voren gekomen. Conclusie: Verder onderzoek naar het herstelproces van de cliënten binnen de Klinische Rehabilitatie is nodig om vergelijkingen te maken wat betreft voortgang. Daarnaast is de kennis van herstelondersteunende zorg erg minimaal bij de cliënten en deze kennis zal vergroot moeten worden door herstelondersteunende zorg verder voort te zetten door het multidisciplinaire team. Aanbevelingen: Vervolgonderzoek door middel van de I.ROC om zicht te krijgen op het herstelproces van de cliënten en het verder implementeren van herstelondersteunende zorg. De presentietheorie is hierbij een passende benadering, omdat door deze manier van werken aangesloten wordt bij de wensen en de behoeften van de cliënt, onder andere de behoefte aan meer persoonlijk contact met de hulpverleners.