Samenvatting

In Nederland zijn er nog altijd veel jongeren die te maken hebben met dak- thuisloosheid. Voor jongeren brengt dit ernstige gevolgen met zich mee voor hun veiligheid en ontwikkeling. Gezien de complexiteit van deze problematiek groot is, bestaat er geen directe oplossing om
dit probleem op te lossen. Uit onderzoek en gesprekken met ervaringsdeskundigen, professionals en de doelgroep blijkt dat het voor deze doelgroep uitmaakt als ze weten bij welke organisaties ze kunnen terecht kunnen voor directe ondersteuning. Dit kan het verschil
maken in preventieve ondersteuning en het krijgen van onderdak of moeten rondzwerven op straat. Recht hebben op een behoorlijke levensstandaard is opgenomen in het Internationaal Statuut
van de Rechten van de Mens (Mensenrechten, z.d.). Mensen hebben het recht om onderdak te krijgen indien ze door omstandigheden dak- of thuisloos zijn geworden. Hierin wordt ook beroep gedaan op het recht op sociale voorzieningen. Daarom is het van belang dat wanneer
deze kwetsbare doelgroep hier aanspraak op doet, ook de juiste kanalen gebruikt worden om hulpbehoevenden in contact te brengen met de juiste personen en organisaties. Het is de taak van de overheid om ervoor te zorgen dat deze doelgroep effectief wordt geholpen wanneer
deze zich meldt voor ondersteuning. Echter, komt het in de praktijk voor dat er miscommunicatie bestaat tussen hulpverleners en hulpbehoevenden. Dit zorgt ervoor dat jongeren niet adequaat en kundig worden geholpen met hun acute problemen. Hierdoor
worden ze door deze gebrekkige communicatie van het kastje naar de muur gestuurd wat nadelig is voor hun situatie, maar voor het vertrouwen in de hulpverlening. In dit ontwerpgericht onderzoek is gekeken hoe er op een effectieve manier recht kan worden
gedaan aan de behoeften van jongeren en hoe we de communicatie tussen hulpverleningsorganisaties kunnen verbeteren. Door een probleemanalyse te schetsen in het tweede hoofdstuk wordt het probleem verhelderd. In het derde hoofdstuk worden onze
inzichten en gemaakte keuzes tijdens het onderzoek onderbouwd en hoe dit heeft bijgedragen aan de ontwerpeisen voor het definitieve advies. Hoofdstuk vier geeft aanbevelingen aan de
organisatie en de gemeente Groningen die betrekking heeft op de implementatie van ons product. We geven advies over verdere ontwikkelingen in de praktijk en de implementatie van
ons product binnen andere gemeenten. Met ons product willen wij een middel bieden aan de doelgroep en professionals zodat er duidelijk en doelgericht gebruik kan worden gemaakt van bestaande vormen van
ondersteuning. Om dit te bereiken zijn wij tot de ontwikkeling gekomen van een routekaart die informatie geeft over de beschikbare vormen van ondersteuning geschikt voor zwerfjongeren in de stad Groningen. De routekaart is zo gemaakt dat het als tool kan worden ingezet door
zowel de doelgroep als hulpverlener. Middels deze routekaart kan de gebruiker aanspraak doen op de bestaande interventies die beschikbaar zijn in de stad Groningen (aanbeveling 1). Indien ons product succesvol blijkt aan te sluiten bij de wensen en behoeften van de doelgroep
kan de routekaart aangepast worden en geïmplementeerd worden in andere gemeenten (aanbeveling 2). Indien er in de toekomst nieuwe inzichten binnen deze context aan het licht komen, adviseren wij deze toe te passen in het ontwerp van de routekaart om de kwaliteit en
langdurigheid van het product te waarborgen. (aanbeveling 3).