Samenvatting

Het doel van dit onderzoek is een advies te geven op de vraag in welke gevallen een
zorginstelling op vordering van het OM medische gegevens kan afgeven en in welke
gevallen de zorginstelling zou kunnen besluiten om niet over te gaan tot afgifte,
ongeacht wat de individuele hulpverlener hierin besluit. Aanleiding van dit onderzoek was een zaak bij TeekensKarstens betreffende een
vordering van het OM tot afgifte van geluidsgegevens. Hierdoor ontstond de vraag wat
het advies is dat zij kunnen geven aan zorginstellingen met betrekking tot de afgifte
van medische gegevens in een strafrechtelijke procedure.
Als uiteindelijke conclusie kan gezegdworden dat de rechter het meeste gewicht legt bij de ernst van het misdrijf: wordt
iemand (al dan niet de verschoningsgerechtigde) verdacht van een ”zeer ernstig
delict”, dan slaagt een beklagprocedure bijna nooit. De rechter gaat niet verder in op
wat wordt gekwalificeerd als een ”zeer ernstig delict”, zal de zorginstelling samen met
TeekensKarstens een invulling aan moeten geven. Wel kan uit de analyse opgemaakt
worden dat misdrijven als moord, doodslag, zware mishandeling worden gezien als
”zeer ernstig delict”.