Samenvatting

Aanleiding: Het is bewezen dat respiratoire musculaire training effect heeft op prestaties van mensen met COPD. Het is echter onduidelijk of dit ook het geval is bij mensen zonder respiratoire of cardiovasculaire aandoeningen. Respiratoire musculaire training is onder te verdelen in twee delen; respiratoire musculaire duurtraining en respiratoire musculaire krachttraining. De krachttraining kan wederom op twee manieren toegepast worden; door inspiratoire musculatuur training of door zowel de inspiratiore als expiratoire musculatuur te trainen.
Vraagstelling: Wat is het effect van respiratoire musculaire training op prestaties bij fysieke activiteit van mensen zonder respiratoire en cardiovasculaire aandoeningen?
Methode: Literatuuronderzoek via databanken Pubmed, Cochrane library en CINAHL. De methodologische eigenschappen van de gevonden RCT's zijn beoordeeld met de PEDro-score, de systematic reviews zijn met de AMSTAR beoordeeld.
Resultaten: Door middel van de gebruikte zoekstrategie zijn veertien artikelen gevonden; twee systematic reviews, tien RCT's en twee observationele studies. Van de twaalf experimentele studies waren er tien artikelen waar onderzoek werd gedaan naar respiratoire musculaire krachttraining, één onderzocht respiratoire musculaire duurtraining en in één onderzocht werden beide trainingsvormen met elkaar vergeleken. Van de elf onderzoeken met respiratoire krachttraining waren er vijf studies die het effect van inspiratoire spiertraining onderzochten, zes studies waarbij gebruik werd gemaakt van een combinatie van inspiratoire en expiratoire spiertraining.
In de vijf studies waarbij de inspiratie musculatuur werd getraind werd bij vier studies een significante verbetering van prestatie in activiteiten gevonden. De verbetering bedroeg 1.5% (SD: ±1.0%) tot 28%.
In de zes studies waarbij zowel inspiratie als expiratietraining werd toegepast meldden twee studies een positief resultaat op prestatie. De verbeteringen bedroegen 17,7% (SD: ± 6.5%) en 20%.
Van de twee studies die respiratoire duurtraining toepasten was er één die een positief effect mat, dit was een procentuele vooruitgang van 45.5% (SD: ±14.3%). Bij de andere studie werd geen significant verschil gevonden.
Conclusie: Hieruit kan de conclusie worden getrokken dat respiratoire musculaire training een positief effect kan hebben op de prestaties van mensen zonder respiratoire en cardiovasculaire aandoeningen. Hierbij lijkt inspiratoire musculaire training de grootste kans op succes te hebben.
Trefwoorden: Respiratoire-, inspiriatoire-, expiriatoire musculaire training, fysieke prestaties