Samenvatting

Het doel van dit onderzoek is om de affiniteit van het serum van verschillende donoren op de celwand van de S.aureus te vergelijken. Daarnaast wordt er geprobeerd IgG te isoleren dat specifiek gericht is tegen de S.aureus voor verdere immunotherapie.

Alle gesequencede stammen van de S.aureus worden gebruikt. Net als 2 klinische isolaten, een lab stam en een varkensstam. De mate van fagocytose wordt getest met HPS. De stammen S.aureus MW2, 8325, USA300, KV27 en D19 worden het beste gefagocyteerd.
Het serum van een aantal donoren uit het HPS fagocyteren beter dan HPS en doen het ook goed in een bindingsexperiment. Het serum van #2, #4, #5, #13 en #18 geven hoge signalen en #6 geeft bij beide experimenten een laag signaal.

Daarnaast worden alle stammen gescreend voor Protein A. Dit gebeurt door middel van een bindingsexperiment wat gemeten wordt in de flowcytometer. De resultaten uit de FACS geven aan dat de stammen N315, USA300, RF varken en D19 hebben gebonden met IgG2A-mouse-PE dat duid op de aanwezigheid van Protein A. Uit een Western blot blijkt later dat ook Mu50 en Mw2 een positief signaal geven en dus ook Protein A tot expressie brengen.

Protein A blijft behouden bij celwand isolatie met lysostaphine. Protein A wordt niet bij elke western blot even duidelijk aangetoond. Bij S.aureus N315 is het eiwit zo aanwezig dat alle sera en IgG erop aangrijpen.

IgG isolatie met een Protein G kolom gaat het beste met een bindingbuffer. Dit voorkomt het binden van het serumeiwit albumine. Het geïsoleerde IgG heeft vergelijkbare affiniteit als het serum waar het uit geïsoleerd is.
Het isoleren van IgG specifiek tegen de S.aureus is geprobeerd met een pellet van S.aureus en een kolom van S.aureus. In beide gevallen is het isoleren van IgG specifiek tegen de S.aureus niet gelukt.

Het isoleren van crude cell walls van S.aureus KV27 verliep niet zoals gehoopt. De bacteriën overleefde meerdere malen beads beating en zelfs het vriezen en dooien met behulp van vloeibaar stickstof werkt niet.