Samenvatting

Achtergrond: Vooralsnog is er geen behandeling bekend welke genezing van artrose kan geven. Vanuit de literatuur zijn er aanwijzingen dat het zinvol is de biomechanische toestand van het artrotische gewricht te herstellen. Met gewrichtsdistractie bij knie- en enkelartrose wordt gepoogd, door middel van het ontlasten van het gewricht, klinische verbetering en weefselherstel te laten optreden.
Vraagstelling: Welke effecten zijn met gewrichtsdistractie bij knie- en enkelartrose aangetoond en bieden deze resultaten nieuwe perspectieven op de behandeling van artrose?
Methode: Middels een literatuurstudie zijn via PubMed, Cochrane Library, CINAHL en Google Scholar artikelen gezocht waarin gewrichtsdistractie bij knie- en enkelartrose is onderzocht. Met de geselecteerde trials is een synthese uitgevoerd. Vervolgens zijn de resultaten van de synthese met behulp van de geselecteerde reviews in een breder kader geplaatst met betrekking tot de behandeling van artrose.
Resultaten: Er zijn drie trials over de knie en zeven over de enkel geïncludeerd. Daarnaast zijn er één review betreffende de knie, één systematische review en vijf reviews betreffende de enkel en twee reviews, één proefschrift en één master thesis betreffende gewrichtsdistractie bij artrose in het algemeen geïncludeerd. De uitgevoerde trials zijn over het algemeen van lage methodologische kwaliteit en er is weinig vergelijkend onderzoek gedaan. De onderzoeken die zijn gedaan tonen wel klinische verbetering op pijn, functie en mobiliteitsscores voor zowel de knie als de enkel. Op weefselniveau zijn er veranderingen aangetoond in kraakbeen dikte, subchondrale botdichtheid, het percentage kale botgebieden, gewrichtsspleetbreedte en een verschuiving in de verhouding tussen collageen type II synthese en afbraak in het voordeel van synthese.
Conclusie: De resultaten pleiten voor een biomechanische benadering van artrose, waarbij gezocht wordt naar manieren om het artrotische gewricht te ontlasten.
Hoewel de bewijskracht laag is, is er bewijs dat distractie klinische verbetering geeft bij knie- en enkelartrose. Tevens zijn er aanwijzingen dat weefselherstel optreedt. Verder onderzoek is nodig om aan te tonen of gewrichtsdistractie werkelijk het degeneratieve proces van artrose kan omkeren en tot weefselherstel kan leiden, en of dit bijdraagt tot klinische verbetering. Deze onderzoeken zullen gebruik moeten maken van grotere onderzoekspopulaties, vergelijkend onderzoek en histologisch onderzoek.
Background: Up to now no treatment is known that can cure osteoarthritis (OA). In literature there are indications that it might be beneficial to restore the biomechanical conditions of the OA joint. With joint distraction an effort is made to attain clinical improvement and tissue structure restoration by unloading the joint.
Objective: To examine which effects of joint distraction have been demonstrated for knee and ankle OA and if these results give new perspectives on the treatment of osteoarthritis.
Method: By means of a literature study in PubMed, Cochrane Library, CINAHL and Google Scholar articles were sought in which joint distraction for knee and ankle OA was examined. A synthesis has been performed with the selected trials. With help of the selected reviews the results of the synthesis have been put in a broader scope concerning the treatment of OA.
Results: Three trials on knee OA and seven trials on ankle OA have been included. Also one review concerning the knee, one systematic review and five reviews concerning the ankle and two reviews, one thesis and one master thesis concerning joint distraction for OA in general have been included. The trials are mainly of low methodological quality and only few comparative trials have been performed. The trials that have been performed do show clinical improvement for pain, function and mobility scores for both the knee and ankle. Tissue structure modification has been shown for cartilage thickness, subchondral bone density, the percentage of denuded bone areas, joint space width and a change in the ratio of collagen type II synthesis and breakdown in favor of the synthesis.
Conclusion: The results advocate a biomechanical approach of OA and the search for ways to unload the OA joint. Though the evidential power is low, there is proof that distraction gives clinical improvement for knee and ankle OA. There are also indications that tissue structure restoration does occur. Further research is needed to demonstrate if joint distraction actually can reverse the degenerative process of OA and lead to tissue structure restoration, and if this contributes to clinical benefit. Future trials will need to make use of larger amounts of patients, comparative research and histological research.