Samenvatting

Doelstelling: Aantonen of er verschil in beleid is tussen oogartsen en neurologen ten aanzien van neurologische beeldvorming bij patiënten met een oculaire hersenzenuw parese.
Methode: Door middel van een literatuursearch met behulp van databank Pubmed zijn 10 case series geselecteerd. Van deze artikelen is het specialisme van de auteurs bepaald en bekeken welk beleid ten aanzien van beeldvorming geadviseerd wordt.
Resultaat: Alle geïncludeerde neurologen kiezen er voor bij elke patiënt een MRI-scan te maken. Twee oogartsen sluiten zich hier bij aan. Vijf oogartsen maken niet bij elke patiënt een MRI-scan maar bepalen aan de hand van richtlijnen wanneer beeldvorming geïndiceerd is. Als wordt gekeken naar verschillende patiëntengroepen blijkt dat alle specialisten het er over eens zijn dat bij een nervus oculomotorius parese en bij patiënten onder de 50 jaar bijna altijd een MRI-scan geïndiceerd is. Bij een nervus trochlearis parese hoeft vaak geen beeldvorming uitgevoerd te worden. De grootste beleidsverschillen ontstaan als het gaat om patiënten met een nervus abducens parese en patiënten boven de 50 jaar.
Conclusie: De in deze studie geïncludeerde neurologen zijn eerder geneigd beeldvorming uit te voeren bij patiënten met een oculaire hersenzenuw parese. De reden hiervoor is de kans pathologie te missen. Oogartsen zijn eerder geneigd de bestaande richtlijnen te volgen en alleen in bepaalde gevallen beeldvorming uit te voeren.