Samenvatting

De provincie moet, volgens de wetgever, als eigenaar worden gezien van de door haar beheerde wegen en vaarwegen. De provincie verleent naast een
publiekrechtelijke ontheffing een privaatrechtelijke "vergunning" voor het gebruik van haar eigendom. Aangezien de term vergunning verwijst naar het publiekrecht vraagt de provincie zich af of de term vergunning mag worden gebruikt om een
privaatrechtelijke toestemming/ overeenkomst aan te duiden en wat de toegevoegde waarde is van de vergunning in zijn huidige vorm. De hiervoor genoemde
probleembeschrijving heeft geleid tot de volgende vraag: Op welke wijze dient het systeem van ontheffing en vergunningverlening te worden aangepast, zodat het eigendomsrecht van de provincie gegarandeerd kan worden, binnen de wettelijke taak bij het publiek domein? Momenteel voert de provincie geen consistent beleid. Zo wordt in het ene geval een privaatrechtelijke "vergunning" afgegeven voor het gebruik van provinciaal eigendom als tuin, terwijl in een soortgelijk geval een huurovereenkomst wordt afgesloten voor het gebruik van het eigendom als tuin. Zij zou, net als Noord-Holland en Zeeland, kunnen kiezen om haar eigendommen te verhuren, te verpachten of zakelijke rechten af te sluiten.
Geconcludeerd kan worden dat indien privaatrechtelijke rechtshandelingen zijn toegestaan hiervoor ook gekozen moet worden. In het algemeen betekent het gebruik van privaatrechtelijke instrumenten een betere waarborging van de rechtszekerheid voor beide partijen en men kan een marktconformere vergoeding voor het gebruik van haar eigendom vragen.