Samenvatting

Artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet bepaalt dat de burgemeester een pand mag sluiten wanneer in dat pand een middel van Lijst I (harddrugs) of II (softdrugs) van de Opiumwet wordt verkocht, afgeleverd of verstrekt, dan wel daartoe aanwezig is. In de praktijk komt dat neer op sluiting van het pand. In geval van verhuurde panden, is het veelal niet de verhuurder die het Opiumwetdelict pleegt. De verhuurder ondervindt echter wel de gevolgen van dat delict, namelijk de sluiting van het pand. Bovendien is per 1 maart 2015 het nieuwe artikel 11a van de Opiumwet in werking getreden. Op grond van dat artikel kan de verhuurder strafrechtelijk worden vervolgd wanneer hij een ruimte verschaft terwijl hij weet of een ernstige reden heeft om te vermoeden dat deze gebruikt wordt voor het Opiumwetdelict. Verhuurders willen deze gevolgen voorkomen. Daarom is middels deze scriptie antwoord gegeven op de vraag welke aanbevelingen aan verhuurders van onroerend goed kunnen worden gedaan, ter voorkoming van strafbaarstelling op grond van artikel 11a van de Opiumwet en ter voorkoming van bestuursdwang op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet. Uit dit onderzoek blijkt dat het geheel voorkomen van het bovenstaande niet mogelijk is. Wel kunnen de risico’s worden verkleind. Dit kan door een potentiële huurder te screenen alvorens een huurovereenkomst aan te gaan. Voorts is uit het onderzoek gebleken dat woningcorporaties zelden tot nooit worden geconfronteerd met de sluiting van de door deze corporatie verhuurde woningen. Dit duidt op een schending van het gelijkheidsbeginsel en een nader onderzoek naar dit verschil is gewenst.