Samenvatting

Tijdens de Koude Oorlog had de Nederlandse krijgsmacht in NAVO-verband kernwapentaken.
De kernwapens in Europa moesten volgens de NAVO vooral het Warschaupact afschrikken.
De NAVO-strijdkrachten, inclusief het Nederlandse Eerste Legerkorps, moesten zich ook
voorbereiden op het falen van die afschrikking en het uitbreken van een oorlog waarin
nucleaire wapens voor politieke en/of militaire doeleinden ingezet konden worden. Op
basis van nieuw archiefonderzoek geeft dit artikel inzicht in de nucleaire capaciteiten en
taken van de landmacht tijdens het tijdperk vanaf de invoering van de NAVO-strategie
flexible response tot het einde van de Koude Oorlog. Welke functie
hadden de nucleaire artillerie en nucleaire vernielingsladingen
in de verdedigingsplannen? Waren het vooral militair-tactisch
bruikbare wapens, of eerder politieke afschrikmiddelen zonder
veel militaire relevantie? Twijfelde de landmachtleiding over
de uitvoerbaarheid en aanvaardbaarheid van de plannen, om
ethische, praktische, strategische en financiële redenen?