Samenvatting

In 2004 verscheen in dit tijdschrift een artikel over ontmoetingen tussen de Nederlandse en Turkse krijgsmacht tijdens de vredesoperaties in Kosovo en Afghanistan. Een van de belangrijke conclusies van dat artikel was dat de Turkse respondenten zich er op lieten voorstaan dat zij zulke goede contacten met de lokale bevolking hadden. Dit brachten zij in verband met het feit dat zij – net als de lokale bevolking in beide landen – moslim zijn. Voor zover dit voor de lokale bevolking niet vanzelfsprekend was, leverden de Turkse militairen het bewijs door verzen uit de koran voor te dragen. Vanwege deze religieuze verwantschap
ervoeren de Turkse militairen en de lokale bevolking gevoelens van onderlinge solidariteit. De Turkse militairen konden gemakkelijker met hen omgaan omdat zij de lokale gebruiken en wijze van bejegening beter begrepen dan westerse militairen. Bovendien konden zij gemakkelijker activiteiten en festiviteiten organiseren
die passen bij wat de lokale bevolking belangrijk vindt. Hun voorspelling was dan ook dat Turkse militairen in Kabul niet aangevallen zouden worden. Deze voorspelling bleek uit te komen. De Turken werden inderdaad niet aangevallen, in tegenstelling tot de westerse troepen, die in de beginperiode van International
Security Assistance Force (ISAF) regelmatig aanslagen hebben meegemaakt.