Samenvatting

INLEIDING Een veel voorkomende diagnose binnen de kinderpsychiatrie is ADHD. Veel kinderen met ADHD worden verwezen naar de psychomotorische therapie.
Luman (2009) geeft aan dat een afwijkende gevoeligheid voor beloning & bestraffing vanuit de neurobiologie een mogelijke verklaring van ADHD is. De sterke gevoeligheid voor beloning & bestraffing en daarbij het sterk gericht zijn op onmiddellijke beloning wordt geïnterpreteerd als het onvermogen om het eigen gedrag te sturen en te reguleren.
DOEL Aanbevelingen formuleren voor psychomotorisch therapeuten vanuit de neurobiologische benadering waarin de overgevoeligheid voor beloning & bestraffing van kinderen met ADHD centraal staat.
METHODE Dit onderzoek is een literatuurstudie. De literatuurstudie kan worden opgedeeld in drie delen. In het eerste deel zijn de gebruikte zoektermen: ‘reinforcement sensitivity ADHD behavior’, ‘beloning bestraffing ADHD therapie’, ‘beloning bestraffing ADHD’.
In het tweede deel is er gezocht naar studies die het effect van belonen en bestraffen bij kinderen met ADHD binnen de psychomotorische therapie vanaf 1999 bekeken. In het derde gedeelte is een niet wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de aanbevelingen van ADHD in combinatie met psychomotorische therapie volgens behandelaren.
RESULTATEN Een gedragstherapeutische benadering is het meest passend bij het belonen en bestraffen van kinderen met ADHD. Binnen de gedragstherapeutische benadering zijn er verschillende mogelijkheden om te belonen & te bestraffen.
CONCLUSIE In de literatuur blijkt nog geen concreet onderzoek gedaan te zijn naar aanbevelingen vanuit de neurobiologische benadering waarin de overgevoeligheid voor beloning & bestraffing van kinderen met ADHD centraal staat in combinatie van psychomotorische therapie. Door het combineren van de neurobiologische verklaring voor ADHD en de gedragstherapeutische technieken zijn er toch aanbevelingen gekomen specifiek voor de psychomotorische therapie.