Samenvatting

In deze kwalitatieve case study wordt uitgezocht of bij mensen die een cerebrovasculair accident
(CVA) hebben gehad, door middel van psychomotorische therapie (PMT) verandering kan ontstaan in het
lichaamsbewustzijn.

De cliënt heeft zeven weken lang, elke week een behandeling van 45 minuten gevolgd. Er is gebruik
gemaakt van Scale of Body Connection (SBC) (Maas, van der, 2007) vragenlijst die gericht is op het
contact met het lichaam. De SBC is onder te verdelen in twee subschalen: het lichaamsbewustzijn en
lichaamsdissociatie. Er is een nul-­‐ en een eindmeting gedaan. Daarnaast is er gebruik gemaakt van
de Cliënt Directed Outcome Informed (CDOI) (Crouzen, 2010). De CDOI is onderverdeeld in twee
eenvoudige vragenlijsten: de Outcome Rating Scale (ORS) die aan elke sessie vooraf wordt ingevuld
en de Session Rating Scale (SRS) die naderhand wordt ingevuld. Daarnaast is er nog een lijst
toegevoegd waarbij de ORS ingevuld wordt, maar dan gericht op het lichaamsbewustzijn.

Zowel de nulmeting als de eindmeting van de SBC laat een gemiddelde score zien van 3.3. Dit laat
zien dat er geen verandering heeft plaatsgevonden. Bij de subschaal lichaamsbewustzijn is te zien
dat er wel verandering plaatsvind in de beantwoording van de vragen, maar niet in de totale score
van het lichaamsbewustzijn. Wat verder opvallend is de zeer wisselende van de scores op de ORS en
SRS per sessie. Dat impliceert een steeds veranderd lichaamsbewustzijn.

Conclusie is dat er geen verandering ontstaat gezien het meetresultaat bij het lichaamsbewustzijn van deze cliënt met een CVA door middel van lichaamsgerichte interventie.