Samenvatting

De casestudy begint met een inleiding waarin de vraagstelling, het doel in en het doel van deze casestudy uiteen worden gezet. De vraag van deze casestudy is:
Op welke manier kan empathie optimaal bijdragen aan een cognitief gedragstherapeutische behandeling van jongeren met ADHD in de psychomotorische therapie?
'Het doel in' deze casestudy is het geven van een theoretisch verantwoord en, aan de hand van de ervaringen met de casus enigszins gestaafd, antwoord op deze vraag.
'Het doel van' de casestudy is een pleidooi dat ik als volgt heb gesteld:
'Het doel van deze casestudy is een pleidooi voor een empathische benadering van cliënten met ADHD en vertelt over een manier waarop ik mogelijkheden zie om hen te bereiken teneinde een maximale toename aan adequaat gedrag te zien waardoor de kwaliteit van leven van de cliënt wordt bevorderd. Het is mijn wens dat psychomotorisch therapeuten die cliënten met ADHD behandelen, mogelijk mede dankzij deze casestudy, in staat zijn om adaptief te zijn in de interactie met de cliënt én kunnen schakelen tussen een cognitief gedragstherapeutisch en cliëntgericht kader wanneer dit de behandeling ten goede komt.'
De casus gaat over J., die onder andere ADHD heeft. J. ervaart moeite in de interactie met anderen . Hij vertoont zelf lastig gedrag en krijgt ook veel negatieve reacties. De negatieve reacties tussen J. en zijn omgeving komen meer voor bij cliënten met ADHD. Zij krijgen vaker corrigerende opmerkingen en negatieve reacties terug op hun gedrag.
Er zijn enigszins effectief gebleken behandelmethodes voor ADHD, die een cognitief gedragstherapeutische benadering hebben. Deze modules zijn bruikbaar en worden veelal gebruikt binnen de psychomotorische therapie (hierna PMT genoemd). Zij zijn gericht op het aanleren van adequaat gedrag.
Deze aanpak impliceert een mening van de therapeut, namelijk dat het huidige gedrag niet goed genoeg is. Mogelijk is dit voor cliënten met ADHD een lastige insteek, omdat ze gewend zijn dat er vaker negatief op hun gedrag wordt gereageerd.
Doordat de therapeut kennis heeft van deze achtergrond van cliënten met ADHD, kan hij er voor kiezen om eerst een relatie, gebaseerd op onvoorwaardelijke acceptatie, empathie en congruentie, op te bouwen met de cliënt. De psychomotorische modaliteit 'ervaren' lijkt hiervoor geschikt.
Nadat deze basis is gelegd kan de therapeut eclectisch en adaptief werken door te 'switchen' tussen cognitief gedragstherapeutische interventies en cliëntgerichte interventies. Zodoende kan er én gewerkt worden aan adequatere vaardigheden én houdt de therapeut een goed contact in de werkrelatie zodat de 'oefengerichte' interventies nog beter aankomen.
Deze theorie wordt gekoppeld aan de behandeling van de casus waarbij de resultaten worden genoemd. De resultaten zoals hierboven beschreven blijken dan van wel theoretisch verantwoord, maar wel gebaseerd op een aantal aannames die mogelijk anders geïnterpreteerd kunnen worden.
De resultaten bij de casus zijn positief, maar de resultaten zijn niet direct toe te schrijven aan mijn empathische benadering. Daarvoor zijn er te veel variabelen en te weinig feiten bekend.
De casestudy sluit af met een pleidooi en aanbeveling om als psychomotorisch therapeut empathisch te werken bij de cognitief gedragstherapeutische behandeling van cliënten met ADHD. Daarbij is het mijn wens dat psychomotorisch therapeuten die cliënten met ADHD behandelen, mogelijk mede dankzij deze casestudy, in staat zijn om adaptief te zijn in de interactie met de cliënt én kunnen schakelen tussen een cognitief gedragstherapeutisch en cliëntgericht kader wanneer dit de behandeling ten goede komt.