Samenvatting

Dit onderzoek betrof het meten van hartfrequenties tijdens muzikale- en verbale interacties. De hypothese is dat de mate van synchronisatie binnen de muziek overeen zou komen met de mate van synchronisatie van de hartfrequentie patronen. Hiervoor werden er in totaal 48 experimenten uitgevoerd. De experiment waren telkens met 1 proefleider en 1 proefpersoon. Daarna werden de gegevens verwerkt en geanalyseerd. Hieruit is geen verband tussen de hartfrequenties en muzikale interactie vastgesteld. Mijn interpreatie hierop is 3-voudig: mijn gebrek aan ervaring als professioneel muziektherapeut, het verkeerde uitgangspunt voor het maken van het design (synchroon muziekspel i.p.v. contact in het muziekspel) en/of het fout gemeten aspect van het hart (hartfrequentie i.p.v. elektromagnetische veld van het hart). Uit het onderzoek zijn ook andere resultaten uit te halen zoals de hoogste hartfrequentie bij de proefpersonen tijdens het ritmisch niet coherent spel. Daaruit kunnen we concluderen dat structuur veiligheid biedt tijdens het maken van muziek. De grote vraag die vanuit dit onderzoekt voort komt is of het meten van fysiologische aspecten wel relevant is voor creatieve therapie? Vanuit maatschappelijk standpunt gezien is dit van groot belang om creatieve therapie gelijkwaardig te plaatsen aan de medische wereld. Er zijn ook verschillende wetenschappelijke onderzoeken over hersenen en hart in relatie tot het relationele al reeds uitgevoerd. Persoonlijk denk ik dat het de moeite waard is om vervolgonderzoeken te doen en hierop verder te gaan. Het opent alleszins nieuwe deuren.