Het onderwijs is opvallend vaak onderwerp van weemoed naar vroeger. Scholen weten de waarde van het curriculum kennelijk prima over te brengen. En dat is maar goed ook.

Inleiding In Nederland voltrekt zich net als in veel andere landen een proces van onderwijsexpansie: steeds meer individuen volgen steeds meer jaren onderwijs op steeds hogere niveaus. Deze opwaartse druk is niet alleen zichtbaar aan een groeiende instroom in het hbo en wo (Ministerie van OCW, 2020). …

Onderwijssegregatie is een klassiek voorbeeld van een collectief actieprobleem. Het maatschappelijke ideaal overstijgt individuele belangen van leerlingen, ouders en schoolorganisaties.

Aan idealen in het onderwijs geen gebrek. Maar we hebben er weinig aan als we de praktijk niet onder ogen willen zien. En die is vaak een stuk weerbarstiger.

Al sinds Thorbecke spreken we in hiërarchische termen over ons onderwijs. Het onderscheid tussen hoog- en laagopgeleid is tot in de haarvaten van de samenleving doorgedrongen.

Schaduwonderwijs blijkt een sexy onderwerp. Wat opvalt, is het negatieve oordeel over ouders en leerlingen die er gebruik van maken.

De coronacrisis kan eenzelfde effect hebben als lange vakanties. Kinderen van hoger opgeleide ouders krijgen voldoende input om zich te blijven ontwikkelen, maar de leerontwikkeling van kinderen met lager opgeleide ouders komt tot stilstand of gaat zelfs achteruit.

We hebben de mond vol van de growth mindset die leerlingen en studenten moeten ontwikkelen. Maar zelf pinnen we het groeipotentieel van aspirant-leraren bij voorbaat vast.